Szczęśliwy człowiek

arsiv

Home Category : Blog Pastora

Exemple

Szczęśliwy człowiek

Czas wakacji, urlopów i zasłużonego po wielu miesiącach pracy odpoczynku to czas szczęśliwości, relaksu, dogadzania sobie, wyjazdów do ciekawych i urokliwych miejsc, rozkoszowania się latem i pięknymi widokami. Chcielibyśmy, aby tak wyglądało nasze życie przez cały rok, ale jest to naiwne i nierealne marzenie. Te tęsknoty i złudne nadzieje świadczą jednak o tym, że pragniemy w naszym życiu doznawać szczęścia, pomyślności, zadowolenia z życia i cieszenia się nim nie tylko na wczasach, urlopach czy wyjazdach krajoznawczych.

Dlatego też cieszymy się każdym okruchem szczęścia i to słowo będzie słowem kluczowym mojego dzisiejszego felietonu. Kilka dni temu ucieszyła nas na przykład wiadomość, że nasza młoda znajoma urodziła w końcu synka i poród okazał się szczęśliwy, a dziecko zdrowe i dorodne. To szczęście szczęśliwej mamy i jej całej rodziny, ale także nas, którzy należymy do tej samej duchowej rodziny co ona.

Cieszyliśmy się także z faktu, że inna bliska naszemu sercu osoba przeszła szczęśliwie dość poważną operację i w końcu po dłuższym pobycie w szpitalu powróciła do domu, wracając do pełni sił i zdrowia, które jest przecież tak ważne w naszym życiu. A kiedy usłyszeliśmy od niej, że to doświadczenie bardzo przybliżyło ją do Boga, którego obecność odczuwała między innymi dzięki naszym modlitwom o nią, wtedy nasza radość była tym większa, a jej wzmocniona wiara i zaufanie do Boga jest dla nas zachętą i przykładem do naśladowania.

Dzielić szczęście z innymi i cieszyć się ich szczęściem – to umiejętność, która nie jest udziałem wszystkich. Kiedy bowiem wkrada się do serca ludzkiego zazdrość czy zawiść, bo czyjeś szczęście kłuje w oczy i budzi w nas poczucie dziejowej niesprawiedliwości, wtedy nie potrafimy cieszyć się powodzeniem kogoś drugiego, co jest bardzo smutne i przykre. Zaś owocem takiego stanu ducha jest zgorzknienie i niezadowolenie z życia, a taka osoba staje się nieszczęśliwa, duchowo biedna i wiecznie smutna.

Nie przypadkiem piszę o tym w dzisiejszym felietonie, bo właśnie dziś rano, w czasie mojej codziennej lektury Pisma Świętego, natknąłem się na taki oto fragment, który pozwolę sobie w tym miejscu zacytować: „O, jak szczęśliwi są ci, którzy żyją nienagannie, postępują zgodnie z Prawem Pana [Boga]. O, jak szczęśliwi są ci, którzy przestrzegają Jego postanowień i szukają Go z całego serca, którzy nie wyrządzają innym krzywdy, lecz zdecydowanie kroczą Jego drogami” (Psalm 119,1-3). Oto biblijna, starotestamentowa recepta na szczęście – jakże mocno odbiegająca od naszych definicji i wyobrażeń dzisiaj.

Zwróćmy uwagę na te kilka zdań, które definiują szczęście jako skutek postawy serca człowieka i jego związku z Bogiem. Prawda bowiem jest taka, że bez żywej i świadomej relacji ze Stwórcą człowiek nie może doświadczać prawdziwego szczęścia. Możesz się z tym nie zgodzić i budować swoje własne szczęście na własnych warunkach i zasadach, ale nie będzie to nigdy szczęście w takim wymiarze i tak trwałe jak to, czego doświadcza człowiek świadomie dążący do więzi z Bogiem na co dzień. Wtedy będzie się ona wyrażać w posłuszeństwie Słowu Bożemu i zawartym w nim przykazaniom, których wypełnianie jest niezbędnym warunkiem prawdziwego szczęścia i życiowego zadowolenia.

Psalm 119 jest hymnem na cześć Słowa Bożego i jest najdłuższym psalmem, bo liczącym aż 176 wersetów. W cytowanych wcześniej trzech pierwszych wersetach jest jeszcze jedna ważna myśl. Otóż człowiek nie jest w stanie żyć nienagannie, czyli według Bożych przykazań, jeśli nie szuka Boga z całego serca. To wymaga pełnego zaangażowania człowieka i bardzo silnego przekonania, że nie ma innej drogi do szczęścia jak tylko schronienie się pod skrzydłami Boga Najwyższego i pragnienie z głębi serca, by nigdy nie oddalić się od opiekuńczych ramion naszego Niebiańskiego Ojca. Tymczasem tak wielu ludzi, a i my sami nierzadko szukamy własnych dróg, rozwiązań i pomysłów na osiągnięcie osobistego szczęścia, z pominięciem Tego, który tak bardzo chce nas uszczęśliwiać i codziennie nam błogosławić. Wymaga to jednak z naszej strony wiary i pełnego zaufania do Boga oraz do tego, co On sam nam proponuje i do czego zachęca.

Warto zwrócić uwagę na jeszcze jedną myśl zawartą w wersecie trzecim, który mówi o tym, że naprawdę szczęśliwym może być tylko taki człowiek, który nie wyrządza innym krzywdy. Banalna to prawda, ale jakże trudna do praktycznego zastosowania w naszej codzienności. Świadczą o tym miliony nieszczęśliwych ludzi na tej ziemi, a dzieje się tak między innymi dlatego, że tyle jest krzywdy, bólu, zranień, które czynimy własnymi rękami. Unieszczęśliwiamy w ten sposób siebie i innych, a życie w szczęściu jest dla wielu ludzi nieosiągalną utopią. Na szczęście dzięki Panu Bogu szczęście jest możliwe i osiągalne, jednakże na Jego warunkach, a nie na naszych. Życzę wam zatem prawdziwego szczęścia i wielu jeszcze pogodnych dni w codziennym życiu – nie tylko w czasie wakacji i beztroskich urlopów, które przecież niedługo się skończą.

Andrzej Seweryn

andrzej.seweryn@gmail.com

Read More →
Exemple

Osoba publiczna

Kiedyś po raz pierwszy usłyszałem dość dyskusyjne i nieco sarkastyczne powiedzenie: „Lepiej być matołem”. Nie wiem, kto je wypowiedział i w jakim kontekście, ale trudno zgodzić się z tym w zupełności. Cóż bowiem znaczy ktoś określany tak nieprzyjemnym epitetem? To przecież synonim człowieka prymitywnego, nierozgarniętego, niewykształconego, takiego intelektualnego lenia i nieudacznika na własne życzenie. Jakąś ambicję, godność i własną samoocenę przecież każdy z nas ma i tak powinno być.

W tym dość dziwnym określeniu kryje się jednak również inny kontekst. Powiedzenie to bowiem zdaje się też sugerować, że jednak o wiele trudniej być człowiekiem światłym, wykształconym, mającym szersze horyzonty itd., bo od takich ludzi wymaga się więcej, na ich barki składa się większą odpowiedzialność i wreszcie oczekuje się od nich o wiele wyższych standardów niż od tych prostych, szarych ludzi. Tacy bowiem nie biorą do głowy wielu problemów, którymi żyją i z którymi zmagają się ludzie bardziej inteligentni i bardziej wyedukowani. Może więc nie tyle lepiej, ile raczej łatwiej żyje się „matołom”, choć nikogo nie staram się określać w ten sposób. Nie każdego bowiem stać na solidne wykształcenie. Ludzie mają bowiem różne uzdolnienia i możliwości w życiu. Jedni osiągają wiele, inni żyją w dobrze pojętej prostocie – bez wielkich osiągnięć. Człowiek prosty a matoł – to jednak różnica!

Na co dzień mamy więc do czynienia zarówno z ludźmi prostymi jak i z wykształconymi – osobami żyjącymi na wyższym poziomie intelektualnym, moralnym lub majątkowym. Jest jednak jeszcze jedna kategoria ludzi, o której chcę wspomnieć w dzisiejszym felietonie. To tzw. osoby publiczne, rozpoznawalne, których nazwiska i funkcje, które sprawują, znamy powszechnie. Są to nie tylko artyści, politycy, celebryci, sportowcy, biznesmeni, ale także przedstawiciele władz lokalnych czy duchowni różnych kościołów. Wszyscy oni – w większej czy mniejszej skali – są osobami publicznymi. Godzą się na to zresztą, robiąc kariery w swojej dziedzinie, podążając za powołaniem lub kandydując na różne stanowiska publiczne.

Stając się osobą publiczną, każdy musi się liczyć z tym, że będzie obserwowany wnikliwie przez wiele oczu, będzie oceniany pozytywnie za swoje zasługi i sukcesy lub mocno krytykowany za błędy, opieszałość, nadużywanie swoich kompetencji czy przyznanej władzy. Szczególnie w dzisiejszych czasach osoby publiczne są bacznie obserwowane, by nie powiedzieć, że wręcz inwigilowane przez paparazzich, wszechobecne kamery monitoringu, różnego rodzaju skandalistów lub dziennikarzy śledczych, o rzeszach internautów nie wspominając.

Kiedyś łatwiej było ukryć wszelkie złe zachowania, postawy, haniebne czyny, których dopuszczały się osoby publiczne. Polityków chroniła na przykład cenzura, wiele rzeczy działo się za zamkniętymi drzwiami gabinetów, pokojów hotelowych itp., do których nie mieli wstępu dziennikarze. Dziś można każdego mieć jak na widelcu i nakryć na każdym przestępstwie czy nieprawidłowości, a w Internecie obśmiać nawet najmniejsze potknięcie czy przejęzyczenie, nie mówiąc już o poważnych przestępstwach czy aferach.

Istnieje oczywiście problem brutalnego wkraczania różnych ludzi w sferę prywatności osób publicznych, przekraczania wszelkich barier i szukania za wszelką cenę skandalu i sensacji – nawet nie sprawdzonych bądź wyimaginowanych – byle zdyskredytować jakąś osobę publiczną z powodów i motywów znanych tylko ich prześladowcom. Współczesne media – szczególnie te z niskiej półki – zarabiają zresztą krocie na takich procederach i to jest również niegodne i naganne. Ale cóż, czasy mamy zdziczałe i obyczaje też. A skoro tak się niestety dzieje, to każdy, kto ma ambicje lub plany stania się osobą publiczną, musi mieć pełną świadomość, że będzie bardzo wnikliwie obserwowany, oceniany, krytykowany i wyszydzany wręcz, jeśli nie będzie postępował godnie, moralnie i wręcz nieskazitelnie.

Jako pastor w swoim kościele jak i obywatel naszego miasta staram się o tym pamiętać każdego dnia. Jako duszpasterz nauczam również ludzi mi powierzonych, abyśmy wszyscy kierowali się tym, co szlachetne i „trzymali się z dala od wszelkiego rodzaju zła” (1 Tes 5,21-22). Mam tak postępować nie tylko za kazalnicą na nabożeństwie w obecności wiernych, ale także w domu, w relacjach z moją żoną i bliskimi w mojej rodzinie, w tym także na ulicy, w urzędzie czy w sklepie. Wiem bowiem, że ludzie mnie obserwują i mają prawo oczekiwać ode mnie dobrego przykładu – wszak jestem osobą duchowną i publiczną jednocześnie. A jeszcze do tego dochodzi to, co piszę na tych łamach i co podpisuję swoim nazwiskiem – to również odpowiedzialność za słowo i poglądy, którymi mam przywilej dzielić się z Państwem co tydzień.

Jeśli więc osoby publiczne będą postępowały nieodpowiedzialnie, podle czy niemoralnie – niech się potem nie dziwią, że zostaną „obsmarowane” w gazetach, obśmiane i zdemaskowane w Internecie, będą podawane do sądów za przekręty i przestępstwa, albo w końcu ktoś nakręci o nich demaskatorski film, który będzie bolał, bulwersował i szokował. Nie chciałbym tego doświadczyć na własnej skórze ani nie życzę tego nikomu. Bo jeśli ktoś z nas miałby jednak zasmakować takiego upokorzenia, to lepiej niech natychmiast przestanie być osobą publiczną, schowa się w ciemny kąt i stanie się nikim. Wtedy nikt na niego nie zwróci uwagi.

 Andrzej Seweryn

andrzej.seweryn@gmail.com

Read More →
Exemple

Pozytywne Inicjatywy 2023

Zdarzyło mi się usłyszeć już kilkakrotnie od różnych ludzi, którzy pytali mnie z zaciekawieniem: „Czy w tym roku będzie u was rozstawiony namiot?” Widocznie ludzie wciąż pamiętają kilka edycji Pozytywnych Inicjatyw, które jeszcze przed pandemią organizowaliśmy na posesji naszego kościoła przy ulicy Sienkiewicza 3. Były to tygodniowe inicjatywy ewangelizacyjne polegające na przygotowanym specjalnie dla dzieci programie, który realizowano pod namiotem przedpołudniami i były to swego rodzaju półkolonie. Natomiast wieczorami odbywały się koncerty muzyki chrześcijańskiej w wykonaniu zaproszonych przez nas zespołów i solistów. Każda edycja kończyła się tzw. Garden Party, czyli luźnym spotkaniu przy grillu, na którym ludzie spontanicznie dzielili się swoimi doświadczeniami i przeżyciami z Bogiem.

Po okresie kilkuletniej przerwy postanowiliśmy wrócić do tej idei i w dniach 21-25 sierpnia odbędą się przy naszym kościele kolejne Pozytywne Inicjatywy 2023. Od poniedziałku do piątku w godzinach 9.00-13.00 odbędą się półkolonie dla dzieci w wieku od 8-11 lat, zaś w godzinach popołudniowych od 14.00-18.00 odbędą się półkolonie dla nastolatków w wieku od 12-15 lat. Zajęcia będą się odbywały pod namiotem na naszej kościelnej posesji, która mieści się tuż obok molo i plaży miejskiej. W bogatym i ciekawym programie przewidujemy różnego rodzaju gry i zabawy sportowe, odbywać się będą ponadto warsztaty plastyczne, zajęcia języka angielskiego z udziałem native speaker’a z Nowej Zelandii oraz ciekawe lekcje biblijne.

Ponieważ nasze półkolonie będą odbywać się pod koniec wakacji, więc mamy nadzieję, że nasza otwarta oferta dla dzieci i nastolatków z naszego miasta i okolic zainteresuje rodziców, którzy zechcą przysłać swoje dzieci i nastolatków na te półkolonie. Ich koszt to 300 zł od osoby.

Liczba uczestników jest ograniczona, więc należy upewnić się, czy są jeszcze wolne miejsca, dzwoniąc pod numer telefonu 575 642 424 lub pisząc maila na adres: baptysciszczytno@gmail.com.

Na koniec półkolonii, w piątek 25 sierpnia wieczorem, odbędzie się pod namiotem koncert muzyki chrześcijańskiej, na który zapraszamy wszystkich mieszkańców naszego miasta i w ten sposób też chcemy uczcić jubileusz 300-lecia nadania praw miejskich naszemu miastu. Natomiast w sobotę 26 sierpnia odbędzie się kolejne nieformalne spotkanie tzw. Garden Party, w czasie którego zapraszamy wszystkich na grilla i miłe spotkanie z dobrą muzyką oraz opowiadaniami ludzi, którzy podzielą się z nami osobistymi historiami Bożego działania w ich osobistym życiu. Cały ten tydzień naszych Pozytywnych Inicjatyw 2023 odbywać się będzie pod patronatem Burmistrza Szczytna, pana Krzysztofa Mańkowskiego i przy wsparciu Miejskiego Domu Kultury, na które liczymy, mając w pamięci naszą dobrą współpracę i życzliwość przy organizowaniu różnych imprez i wydarzeń.

Liczymy na dobrą pogodę oraz dobre humory naszych dzieci i nastolatków oraz wszystkich mieszkańców naszego miasta, którzy będą korzystać z molo oraz plaży miejskiej, wszak to będzie jeszcze czas wakacyjno-urlopowy. Prosimy, skorzystajcie z naszego zaproszenia i weźcie udział w Pozytywnych Inicjatywach 2023. Wszyscy będziecie mile widziani i serdecznie powitani przez nas, ponieważ chcemy dać znowu naszemu miastu coś od siebie: coś pozytywnego, szlachetnego i budującego w sensie duchowym, a co będzie sprzyjało budowaniu dobrych relacji z naszymi sąsiadami, przyjaciółmi i kolegami, z którymi uczymy się bądź pracujemy oraz mieszkamy w naszym pięknym grodzie.

Niech nam się razem żyje spokojnie i dostatnio, w duchu wzajemnego szacunku oraz uszanowania naszej różnorodności! To są moje życzenia dla wszystkich mieszkańców Szczytna oraz dla naszych władz samorządowych – z okazji jubileuszu 300-lecia naszego miasta.

Andrzej Seweryn

andrzej.seweryn@gmail.com

Read More →

Goście zawsze mile widziani

Tak to już jest, że w czasie wakacji nasze miasto Szczytno odwiedza sporo turystów, a na ulicach korki i tłok na wszelkich miejscach parkingowych. Okolice naszego grodu należą przecież do najpiękniejszych na Mazurach, dlatego tak wielu ludzi chce w naszych lasach zaznać ciszy, spokoju, kontaktu z naturą i uciec w ten sposób od cywilizacji wielkich miast, gdzie ci ludzie na co dzień żyją i pracują. Dlatego też mieszkając tutaj współczuję tym, którzy po krótszym czy dłuższym pobycie na Mazurach muszą niestety wracać do betonowych miast z dala od przyrody i „ptasiego radia” grającego nam od świtu do nocy i bez konieczności płacenia żadnego abonamentu.

Wakacyjne, turystyczne ożywienie można zauważyć nie tylko w naszym mieście. Również w naszym kościele – mimo wyjazdów niektórych naszych członków do rodziny lud na urlopy w innych częściach Polski – można w niedziele wakacyjne zauważyć dość licznych gości, z których niektórzy przyjeżdżają do nas każdego lata. Przylatują jak bociany, bo kiedyś wyjechali z Polski do różnych krajów, ale tęsknota za krajem i pozostawionymi tutaj bliskimi i przyjaciółmi nie pozwalają im nie przyjechać „na stare śmieci” choćby na kilka dni.

Tak było również w ostatnią niedzielę, kiedy na naszym niedzielnym nabożeństwie o godzinie 10.00 pojawili się dość liczni i mile przez nas witani goście. Przybyli całymi rodzinami: z Norwegii, Niemiec, a nawet z dalekiej Australii, nie wspominając gości krajowych: z Krakowa, Warszawy czy Ostrołęki. W czasie wakacji nasze baptystyczne zbory (parafie) w większych miastach wyraźnie pustoszeją, zaś w tak turystycznych miastach jak na przykład Wisła, Krynica, Sopot czy wreszcie nasze Szczytno cieszymy się wieloma gośćmi znanymi bądź nieznanymi, którzy nas odwiedzają i budują się treścią naszych nabożeństw. Tak będzie prawdopodobnie i w najbliższą niedzielę, jeśli uda się dzieciom przebywającym na obozie w Ośrodku Katechetycznym w Świętajnie przyjechać na nasze nabożeństwo. Są to dzieci w większości z Krakowa, ale także z innych miast naszego kraju, które zaczęły już swój 2-tygodniowy turnus.

Pojawiają się czasem jeszcze inni goście – ludzie, którzy trafiają do naszego kościoła przypadkiem, zaglądając do nas jako turyści i chcąc się dowiedzieć o nas czegoś więcej. Czasem pochodzą oni z miast, gdzie nie ma zborów baptystycznych lub innych wyznań protestanckich, dlatego są tym bardziej ciekawi i pytają nie tylko o doktrynę, czyli nasze zasady wiary, ale także o naszą historię i obecność na mapie wyznaniowej Polski. Wchodząc do środka naszego kościoła zauważają brak figur i obrazów, a także pusty krzyż wyraźnie widoczny nad kazalnicą (amboną). Rozmawiamy też o naszym zabytkowym baptysterium, czyli chrzcielnicy, którą od czasu do czasu napełniamy wodą, kiedy odbywają się u nas chrzty przez zanurzenie ludzi świadomych swojej wiary.  Miłe to są rozmowy i spotkania z ludźmi o otwartych umysłach i sercach, którzy chcą w sposób bezpośredni, „z pierwszej ręki” poznawać chrześcijan o innej tradycji niż rzymskokatolicka.

Zdarzają się również ludzie, którzy są stałymi mieszkańcami naszego miasta, ale którzy zdobywają się w końcu na odwagę i postanawiają przyjść na nasze nabożeństwo, by zobaczyć nas i to, w jaki sposób czcimy naszego wspólnego Boga i Stwórcę. Tacy powiadają czasem, że mijali nasz kościół przy ulicy Sienkiewicza wiele razy w swoim życiu, aż w końcu postanowili wejść do środka. Tacy goście są również mile widziani i serdecznie witani, wszak jesteśmy kościołem otwartym dla wszystkich – tak jak zresztą czynią to także kościoły innych wyznań.

W ostatnią niedzielę przywitałem się przed nabożeństwem z człowiekiem, który powiedział mi, że bywał tu kiedyś, dawno temu jako mały chłopiec, jego mama była członkiem naszego kościoła, zaś jego dziadek budował ten kościół na początku ubiegłego wieku. Po wielu latach postanowił odwiedzić nas znowu i mam nadzieję, że wyniósł z naszego nabożeństwa jak najlepsze wrażenia. Bo mili są nam wszyscy ci, którzy z szacunkiem i czcią traktują Pana Boga i nie wyobrażają sobie niedzielnego poranka bez obecności na nabożeństwie i bez wysłuchania Słowa Bożego głoszonego w czasie kazania. To są zawsze mile widziani goście, dla których drzwi naszego kościoła są zawsze otwarte i przyjazne. Chciałbym więc – jako pastor i niejako duchowy gospodarz naszego obiektu sakralnego w Szczytnie – powiedzieć wszystkim, którzy będą przechodzić obok naszego kościoła: Zapraszam serdecznie, do zobaczenia na naszym nabożeństwie. Odwiedźcie nas, zobaczcie i posłuchajcie. Sprawicie nam tym wielką radość!

Andrzej Seweryn

andrzej.seweryn@gmail.com

Read More →
Exemple

Wakacje po chrześcijańsku

Okres wakacji i urlopów sprzyja spotkaniom po latach z kolegami i przyjaciółmi, których spotykamy przypadkowo, a czasem po prostu umawiamy się i zapraszamy do swoich włości. Tak było w moim przypadku, kiedy nie tak dawno spotkałem się ze starym przyjacielem ze Śląska, z którym przed wieloma laty spędzaliśmy wakacje na letnich obozach chrześcijańskich dla młodzieży organizowanych co roku przez nasz Kościół Baptystyczny. Ach, cóż to były za czasy! Wspominaliśmy imiona naszych wspólnych przyjaciół oraz różne przygody i przeżycia, które towarzyszyły nam w czasie naszych wspólnie spędzanych wakacji.

Trzymałem sztamę z tą ekipą śląskiej młodzieży, czasem po obozach zapraszałem ich do naszego rodzinnego domu, bo chcieliśmy dłużej być ze sobą i delektować się urokami wakacji.

Nie mieliśmy wtedy telefonów komórkowych, więc gadało się do późna w nocy przy ognisku, śpiewaliśmy z gitarą młodzieżowe przeboje muzyki chrześcijańskiej. Nie było alkoholu, narkotyków, papierosów i niemoralnych igraszek, bo mimo że byliśmy młodzi, to jednak każde z nas świadomie wybrało życie z Bogiem i jako młodzi chrześcijanie delektowaliśmy się żywą więzią z Bogiem oraz ze sobą nawzajem.

Czytaliśmy i rozważaliśmy wspólnie Słowo Boże, uczyliśmy się żyć godnie i po Bożemu na co dzień i był to bardzo ważny okres w naszym życiu, gdy umacniały się fundamenty naszej chrześcijańskiej wiary. Każdy z nas miał w rękach swój egzemplarz Pisma Świętego i kiedy w czasie lektury odkrywaliśmy wspaniałe wersety przystające do realiów naszego życia, wtedy podkreślaliśmy je i dzieliliśmy się podekscytowani tym, jak te inspiracje z Biblii rozgrzewały nasze serca i motywowały nas do służenia Bogu w przyszłości. Potem pozakładaliśmy rodziny, więzi trochę się rozluźniły, bo przyszły na świat nasze dzieci. Przestaliśmy być młodzieżą, a staliśmy się ludźmi dorosłymi.

Kiedy więc po latach spotykamy się przypadkowo albo na różnych kościelnych uroczystościach, wtedy zdajmy sobie mocno sprawę z tego, jak te wakacyjne obozy i chrześcijańskie formy spędzania czasu ukształtowały naszą duchowość i dziś cieszymy się kiedy odkrywamy, jak życie z Bogiem zapoczątkowane w młodości i nierzadko w czasie letnich obozów przynosi dzisiaj wspaniałe owoce. Wiele naszych małżeństw (choć nie wszystkie oczywiście) trwa nadal i prześcigamy się na Facebook’u wiadomościami, ile to wspólnych, szczęśliwych lat mamy już za sobą. Szczęśliwych między innymi dlatego, że nasze małżeństwa zawieraliśmy jako świadomie wierzący ludzie i liczyliśmy na stałą obecność Pana Boga w naszych małżeństwach i rodzinach. Tak będzie i w naszym przypadku, bo jeszcze w tym miesiącu będziemy celebrować z żoną 45. rocznicę naszego ślubu.

A ponieważ każdego lata jako młodzi ludzie spędzaliśmy czas na chrześcijańskich obozach młodzieżowych, dopilnowaliśmy później jako rodzice, żeby również nasze dzieci spędzały w ten sam sposób swoje wakacje. One również poznawały swoich przyjaciół z różnych stron Polski, chętnie jeździły na te chrześcijańskie spotkania, doświadczały radości życia z Bogiem, potem nawracały się i wchodziły w dorosłe życie już jako ludzie wierzący. Piszę o tym również dlatego, że właśnie dzisiaj nasza córka i jeden z naszych synów obchodzą swoje urodziny, a pojutrze najstarszy syn również będzie celebrował rocznicę przyjścia na świat. Posyłaliśmy nasze pociechy na obozy dla dzieci, a później obozy i konferencje młodzieżowe, a czyniliśmy to rozmyślnie po to, by wzrastały w chrześcijańskim towarzystwie i uczyły się żyć godnie i zgodnie z Bożymi zasadami. Kiedy więc spotkaliśmy się z nimi w ostatni weekend, byliśmy po raz kolejny wdzięczni Panu Bogu, że On nadal ich prowadzi, strzeże od zła i pomaga im żyć jako ludziom wierzącym. Jesteśmy z nich dumni, choć są już dorośli, cieszymy się ich radościami, a ich smutki są naszą rodzicielską troską i przedmiotem naszych modlitw, które zanosimy za nich każdego dnia.

Nie dziw więc, że i nasza wnuczka za kilka dni rozpocznie swój kolejny obóz wakacyjny, na który wybiera się ze swoją przyjaciółką. Gdzie? Oczywiście, do naszego Ośrodka Katechetycznego w Świętajnie, który co roku gości dzieci i młodzież z całego kraju. Jeden turnus mamy już za sobą, a powadziła go nasza stara znajoma z Białegostoku, gdzie w latach 80. ub. wieku byliśmy rodziną pastorską w kościele baptystycznym. Znowu odżyły wspomnienia wspólnej pracy także na obozach dziecięcych w ośrodku w Narewce na Podlasiu, gdzie dzieci poznawały Boga na lekcjach biblijnych, spędzały czas i doświadczały wspólnych zabaw i przygód, których nie brakowało – zarówno latem jak i zimą – w czasie naszych pamiętnych zimowisk.

Nie bez znaczenia pozostaje zatem pytanie, w jaki sposób spędzamy czas urlopów i wakacyjnej laby? Czy jest to wypoczynek godny chrześcijan, wszak podobno żyjemy w chrześcijańskim kraju, czy też czas spędzany byle jak, bez żadnych zahamowań moralnych, w strumieniach alkoholu i opowiadaniu sprośnych kawałów przy dźwiękach świeckiej, nierzadko infantylnej muzyki, która nie pozwala nam wyciszyć się i odpocząć godnie, bez wyrzutów sumienia. Warto pomyśleć o tym nie tylko w odniesieniu do nas samych, ale także w odniesieniu do naszych dzieci i wnuków.

Spędzajmy więc nasze wakacje i urlopy po Bożemu!

Andrzej Seweryn

andrzej.seweryn@gmail.com

Read More →
Exemple

To była niezwykle ciekawa multimedialna prezentacja, która odbyła się w kościele baptystycznym w Szczytnie w poprzednim tygodniu. Mam nadzieję, że ci wszyscy, którzy skorzystali z tej propozycji przejścia przez LABIRYNT, nie żałują spędzonych tam chwil sam na sam ze sobą i z Bogiem. Była to bowiem podróż w głąb samego siebie, pełna wyciszenia i zatrzymania się w czasie, czego na co dzień bardzo nam brakuje. Ta intymna i dłuższa chwila zadumy nad własnym życiem oraz wyborami, których dokonujemy, stała się również dla mnie osobiście bardzo szczególnym przeżyciem i duchowym doświadczeniem. Musiałem najpierw przejść przez ten labirynt sam, by potem zachęcić i zaprosić innych do skorzystania z tej unikalnej okazji. I cieszę się, że wielu ludzi odpowiedziało pozytywnie na nasze zaproszenia.

Przygotowania do tej multimedialnej ekspozycji były dość poważne, bo trzeba było salę główną naszego kościoła przystosować do bogatej i dość złożonej scenografii LABIRYNTU. Dlatego też niedzielne nabożeństwo poprzedzające to wydarzenie musieliśmy odbyć bardzo nietypowo, bo ludzie zasiedli w ławkach na balkonach kościoła, a ja jako pastor głosiłem Słowo Boże „na wyższym poziomie”. Ludzie z naszego kościoła bardzo chętnie zaangażowali się w to przedsięwzięcie zarówno przed, jak i w trakcie 5-dniowego funkcjonowania tej instalacji. Mogliśmy więc uruchomić naszą kawiarenkę, przygotowane były ciasta, napoje, herbata i kawa, a wszystko to po to, by ludzie po przejściu LABIRYNTU mogli mieć możliwość porozmawiania i podzielenia się wrażeniami oraz osobistymi odczuciami z tej unikalnej podróży po labiryncie swojego życia.

Brałem udział w takich rozmowach i jestem pod wrażeniem tego, co usłyszałem z ust ludzi, którzy nierzadko ze łzami w oczach i przejęciem w głosie dzielili się tym, co przeżyli. To było poruszające, dotykało serca i uczuć, przybliżało ich i mnie także do realiów tego, co Pan Bóg uczynił dla nas i co my możemy z tym zrobić: przyjąć z wdzięcznością lub odrzucić. Wybór należy do każdego z nas i każdy z tych wyborów ma oczywiście swoje konsekwencje. W tym przypadku konsekwencje w wymiarze nie tylko doczesnym, ale i wiecznym. Każdy uczestnik miał oczywiście prawo przerwać podróż w LABIRYNCIE i wyjść, ale tylko dosłownie kilka osób w ostatniej chwili zrezygnowało z wejścia, albo po wyjściu miało złe odczucia i krytyczne oceny. Wszyscy inni podkreślali, że było to mocne, ale bardzo pozytywne duchowe i intelektualne doświadczenie zachęcające do głębszego przemyślenia swojego życia i uporządkowania spraw w relacjach z Bogiem oraz z innymi ludźmi.

W felietonie sprzed dwóch tygodni pisałem o tym, że wokół nas spotykamy dzisiaj tak wielu ludzi, którzy dokonują złych wyborów, podejmują chaotyczne i nieprzemyślane decyzje, a ich skutki są dla nich samych wręcz opłakane, a czasem tragiczne i nieodwracane. Dlatego tak ważnym jest, aby w tym labiryncie niełatwego przecież życia codziennego nie pogubić się i nie znaleźć się w sytuacji, w której zdezorientowani a czasem przerażeni stwierdzimy w końcu, że z tego impasu nie ma już dla nas wyjścia. Wtedy przychodzą najczarniejsze myśli, tracimy radość życia, poddajemy się i jest nieszczęście, albo wręcz życiowa katastrofa.

Warto więc czasem zatrzymać się w bieganinie codziennego życia i pomedytować o swojej obranej, życiowej drodze i o wyborach, których dokonaliśmy, a które ukształtowały nasze obecne losy. Jeszcze ważniejsze jest jednak, by pomyśleć o swoim dalszym życiu w przyszłości i zadać sobie pytanie: Co dalej? Dokąd zmierzam, dokąd chciałbym lub chciałabym dojść i co osiągnąć? W swoim osobistym życiu, w swoim małżeństwie, w życiu zawodowym itd. Co wreszcie można by w swoim życiu poprawić, co skorygować, z czym definitywnie się rozprawić. Trzeba uczynić to chociażby po to, by nie żyć na ślepo, z dnia na dzień, bez wyraźnego celu i sensu.

Od liderów tego przedsięwzięcia Asi i Artura dowiedzieliśmy się, że jako małżeństwo pracują z LABIRYNTEM już piętnaście lat. Tę multimedialną ekspozycję prezentowali w wielu miejscach w Polsce. Nie tylko w kościołach, ale także w szkołach, centrach handlowych, salach publicznych w domach kultury i innych obiektach kulturalnych. Wszędzie spotykali ludzi poruszonych pozytywnie przesłaniem tej formy przekazu chrześcijańskich treści. Były i takie przypadki, kiedy ktoś był blisko decyzji o popełnieniu samobójstwa i ta podróż po LABIRYNCIE uratowała mu życie, a rozmowa utwierdziła w przekonaniu, że warto swoje życie uporządkować i żyć dalej z pomocą Boga oraz ludzi życzliwych.

Zdarzają się oczywiście i tacy ludzie, którzy z rezerwą i krytycyzmem odnoszą się do wszelkich nowych form przekazu pozytywnych treści, nie dając sobie szansy doświadczenia tego osobiście. Dotyczy to również reagowania na zaproszenia płynące od osób z innych kościołów chrześcijańskich. W wielu ludziach do dziś pokutuje niesprawiedliwe przekonanie, że to niebezpieczne sekty, które trzeba omijać z daleka. Tymczasem otrzymują oni zaproszenia od ludzi, których znają osobiście, których życie i pracę obserwują na co dzień i wiedzą, że są to chrześcijanie, którzy starają się żyć zgodnie z przykazaniami Bożymi i w szacunku do innych ludzi bez względu na to, kto do jakiego kościoła chodzi w niedzielę. Zamiast więc mieć niesprawdzone opinie i dawać wiarę krzywdzącym stereotypom, warto czasem pójść na nabożeństwo, koncert czy wystawę multimedialną do innego kościoła i zobaczyć na własne oczy, jak wygląda życie duchowe innych, by mieć obiektywną ocenę i skorzystać z dobrych propozycji i zaproszeń. Możemy w ten sposób ubogacać siebie nawzajem i żyć w poszanowaniu jedni drugich.

Dlatego dziękuję wszystkim, którzy skorzystali z naszych zaproszeń, a ci, którzy nie chcieli skorzystać, niech żałują! Jest jednak nadzieja, że za rok postaramy się zorganizować LABIRYNT po raz drugi i wtedy – jeśli doczekamy – nie przegapcie okazji, by w tym pięknym wydarzeniu uczestniczyć osobiście!

Szczęśliwych wakacji i dobrego odpoczynku – życzę naszym czytelnikom oraz naszym dzieciom i młodzieży!

Andrzej Seweryn
andrzej.seweryn@gmail.com

Read More →
Exemple

Wakacje przed nami!

Jest takie słowo, na którego dźwięk uśmiechają się wszystkie dziecięce buzie, a i ludziom dorosłym robi się ciepło na sercu. To słowo: wakacje. Uczniowie i studenci czekają na nie cały rok szkolny, a dla ludzi dorosłych jest to również czas odpoczynku i cieszenia się latem, które wreszcie się do nas pofatygowało.

Każdy weekend czy zaplanowany urlop lub wakacje z rodziną powinny być przez nas właściwie wykorzystane – dla naszego zdrowia i dobrego samopoczucia. I nie chodzi tylko o to, by nasze mięśnie lub umysł odpoczęły od wysiłku i stresów, bo wtedy będzie to czas potwornej nudy, a dla niepoprawnych pracoholików szczególnie – nieopisane katusze!!!

Pismo Święte mówi nam również na temat ważności odpoczynku, a nie tylko pracy. Sam Pan Bóg – nasz Stwórca – dał nam przykład, ponieważ po wykonaniu genialnego dzieła stworzenia wszystkiego co żyje, po prostu odpoczął (1M 2,2). A ponieważ i nas ludzi stworzył na swoje podobieństwo, więc powinniśmy naśladować Boga nie tylko w naszej pracy, ale także w naszym odpoczywaniu po trudach codzienności. Jest to nie tylko nasze prawo, ale również przywilej nadany nam przez Boga. Powinniśmy to doceniać, bez względu na to, czy czcimy szabat, sobotę czy niedzielę.

W Ewangelii Marka czytamy fragment (6,7-13 oraz 30-32), kiedy Pan Jezus wysłał uczniów po dwóch do pracy misyjnej z ludźmi, a kiedy powrócili i opowiedzieli o swojej pracy, Jezus najpierw docenił ich poświęcenie, a potem zatroszczył się o ich odpoczynek, o który było im bardzo trudno. Ludzie bowiem otaczali ich zewsząd każdego dnia, tak że często nie mieli nawet czasu, by spożyć posiłek. Mistrz kazał więc swoim uczniom spędzić czas z dala od innych ludzi, na odludnym miejscu, w samotności i ciszy.

Każdy chrześcijanin powinien przyznać, że najlepszy odpoczynek mamy w Bogu – w Nim możemy się prawdziwie wyciszyć i w Jego obecności naprawdę odpocząć. Chodzi o nasz czas sam na sam z Bogiem, aby się modlić do Ojca w samotności. Sam Pan Jezus powiedział przecież (Mt 11,28):”Przyjdźcie do mnie zapracowani i przeciążeni, Ja wam zapewnię wytchnienie”. A Psalmista Dawid powiadał: “Jedynie w Bogu jest uciszenie duszy mojej” (Ps 62,2).”Byłeś mi pomocą i weseliłem się w cieniu skrzydeł Twoich”(Ps 63,8). Tak więc jedynie w Bogu i z Bogiem możemy prawdziwie i naprawdę odpocząć!! O tym wie każdy chrześcijanin, który tego spróbował i osobiście doświadczył.

Nie pytam Cię, drogi Czytelniku, jak pracujesz? Dziś pytam – czy i jak odpoczywasz? Czy lubisz i czy potrafisz spędzać czas w samotności? Bez innych ludzi – ale z twoim Bogiem? Sam na sam? Czy potrafisz się wyciszać?  Czy w czasie twojego urlopu lub wakacji zechcesz też wsłuchać się w głosy członków twojej rodziny: współmałżonka, dzieci? Czy dasz szansę swoim dzieciom poczuć zapach trawy, grając z nimi w piłkę lub pójść z nimi do lasu, by usłyszały śpiew ptaków i zobaczyły piękno przyrody? Wyłącz dzieciom elektroniczne zabawki i gry – ale na to miejsce daj im inne ciekawe wrażenia, takie, jak: wycieczka rowerami, zabawa w podchody, mecz w siatkówkę plażową, zdobycie szczytu – okaż się kreatywnym rodzicem! Pomyśl, zaplanuj, a potem spędź trochę czasu z własnymi dziećmi! Odpocznij razem z bliskimi i ciesz się ich obecnością przy tobie! Wyśpij się porządnie, poopalaj na słońcu, popływaj w jeziorze czy rzece. Spędź czas z przyjaciółmi, abyś mógł odpocząć emocjonalnie od ludzi, którzy są na co dzień irytujący, a którymi jesteś zmęczony, kiedy spotykasz się z nimi codziennie w pracy!

Nie zrób sobie wakacji od Boga, bo i tak nie masz dla Niego zbyt wiele czasu w wirze twoich codziennych obowiązków. Nie zrób sobie wakacji od czynienia dobra innym ludziom. O tym, kim jesteś naprawdę, świadczy nie tylko twoja praca, ale również to, jak odpoczywasz. Jeśli to będzie okazja tylko do tego, by się nudzić, upić i zapomnieć o moralnych hamulcach – to takie wakacje będą niegodne, zmarnowane i nie przyniosą tobie chluby ani satysfakcji, lecz wstyd i poczucie wyrzutów sumienia.

Zregeneruj więc w sposób mądry i godny swoje siły fizyczne i duchowe – odpoczywaj całym sobą. Także w towarzystwie swojego Stwórcy! Będziesz potem lepiej pracował i szybko zaczniesz znowu marzyć o następnych wakacjach! Bo te chwile będą rozkoszą dla twojego ciała i balsamem dla duszy.

Andrzej Seweryn

andrzej.seweryn@gmail.com

Read More →
Exemple

W labiryncie życia

Życie człowieka jest jak skomplikowany labirynt, w którym można się zagubić. I – jak to bywa w labiryncie – musimy często zadecydować, w którym kierunku skierujemy nasze dalsze kroki. Czy pójdziemy w prawo, czy w lewo? A jest jeszcze trudniej, kiedy mamy czasem do wyboru kilka opcji i wtedy zadajemy sobie pytanie: którą z nich wybrać i która okaże się w naszej życiowej sytuacji najwłaściwsza?

Na szczęście jesteśmy istotami myślącymi, więc powinniśmy robić dobry użytek z naszej zdolności samodzielnego myślenia, wartościowania oraz dokonywania właściwych wyborów. Mamy bowiem własny rozum i wolną wolę. To ważne, ale z tym wiąże się nasza wielka odpowiedzialność. Bo zgodnie ze starym porzekadłem: „Jak sobie pościelisz, tak się wyśpisz”.

Jest to coś, co między innymi wyróżnia nas od innych stworzeń. Tego uczymy się zresztą nie tylko w szkołach czy na uniwersytetach, ale także w swoich rodzinach, w domach, a także w kościele lub mówiąc bardziej ogólnie – w sferze naszego osobistego życia duchowego.

Wokół nas spotykamy jednak tak wielu ludzi, którzy dokonują złych wyborów, podejmują chaotyczne i nieprzemyślane decyzje, a ich skutki są dla nich samych wręcz opłakane, a czasem tragiczne i nieodwracane. Dlatego tak ważnym jest, aby w tym labiryncie niełatwego przecież życia codziennego nie pogubić się i nie znaleźć się w sytuacji, w której zdezorientowani a czasem przerażeni stwierdzimy w końcu, że z tego impasu nie ma już dla nas wyjścia. Wtedy przychodzą najczarniejsze myśli, tracimy radość życia, poddajemy się i jest nieszczęście, albo wręcz życiowa katastrofa.

Warto więc czasem zatrzymać się w bieganinie codziennego życia i pomedytować o swojej obranej, życiowej drodze i o wyborach, których dokonaliśmy, a które ukształtowały nasze obecne losy. Jeszcze ważniejsze jest jednak, by pomyśleć o swoim dalszym życiu w przyszłości i zadać sobie pytanie: Co dalej? Dokąd zmierzam, dokąd chciałbym lub chciałabym dojść i co osiągnąć? W swoim osobistym życiu, w swoim małżeństwie, w życiu zawodowym itd. Co wreszcie można by w swoim życiu poprawić, co skorygować, z czym definitywnie się rozprawić. Trzeba uczynić to chociażby po to, by nie żyć na ślepo, z dnia na dzień, bez wyraźnego celu i sensu.

Dlatego też postanowiliśmy otworzyć nasz kościół przy ulicy Sienkiewicza 3 na specjalny spektakl albo dokładniej mówiąc bardzo ciekawą wystawę-instalację pt. „LABIRYNT”. Jest to nowoczesna forma spektaklu, wystawy będąca połączeniem współczesnych technologii. Jest to niezwykłe miejsce, w którym czas zatrzymuje się na chwilę, a uczestnik może zastanowić się nad najważniejszymi pytaniami jakie człowiek stawia sobie w życiu. Przedstawienie składa się z jednego widza, którym jest sam uczestnik. Uczestnicy wchodzą do labiryntu pojedynczo w odpowiednich odstępach czasu (co 10 min). Przed wejściem otrzymują: odtwarzacz mp-3, słuchawki i niewielki lampion. Przez 11 komnat labiryntu widza prowadzi głos w urządzeniu. Przedstawienie ma charakter interaktywny, w związku z czym w poszczególnych komnatach na uczestników czekają zadania do wykonania, o których poinformuje głos w słuchawkach. Wszystkie komnaty są ze sobą powiązane i tworzą swoisty proces, przez który każdy z uczestników przechodzi indywidualnie. W połowie przedstawienie uczestnik ma możliwość decyzji o kontynuacji zwiedzania lub opuszczeniu labiryntu.

Labirynt będzie dostępny w dniach 19-23 czerwca od godz. 12.00-20.00. Wejście na tę ekspozycję jest bezpłatne, należy jednak zgłosić swoje przyjście telefonicznie (nr tel. 514 020 667), aby zarezerwować wejście do labiryntu na konkretną godzinę. Nie będzie to bowiem zwiedzanie grupowe, tylko indywidualne. Planowaliśmy tę instalację w Sali Zamku Krzyżackiego, ale proponowana sala była za wąska, więc zdecydowaliśmy udostępnić nasz kościół baptystyczny. Wejście będzie od strony Szkoły Muzycznej. Po obejrzeniu labiryntu będzie też okazja do wypicia kawy lub herbaty z ciastkiem w naszej kawiarence oraz możliwość osobistej rozmowy z osobami, które tę ekspozycję zobaczyły wcześniej – jeśli będzie takie życzenie.

Serdecznie zapraszam moich szanownych czytelników do skorzystania z tej unikalnej możliwości, a także do spotkania i rozmowy ze mną osobiście, gdyby było takie życzenie. Będzie nam miło, jeśli ta kolejna propozycja spotka się z zainteresowaniem i uznaniem ze strony mieszkańców naszego miasta i okolic. Jesteśmy bowiem dla was, by proponować to, co pożyteczne i pomocne, godne zauważenia i uczestnictwa. Ponieważ mamy tę ekspozycję przez 5 dni następnego tygodnia, mamy nadzieję, że skorzystacie z niej w dogodnym dla was czasie.

Prosimy o zgłoszenie telefoniczne swojego przybycia, a będziemy radzi was gościć w naszych skromnych progach.

Andrzej Seweryn

andrzej.seweryn@gmail.com

Read More →
Exemple


W najbliższą niedzielę odbędzie się w Szczytnie wyjątkowe wydarzenie. Otóż na plaży miejskiej odbędzie się chrzest przez zanurzenie jednej osoby, która w ten sposób pragnie publicznie zamanifestować swoją osobistą wiarę w Jezusa Chrystusa jako swojego Zbawiciela i Pana. Będzie to chrzest na wzór apostolski, który praktykowali apostołowie i chrześcijanie pierwszych wieków, a który jako baptyści praktykujemy od zawsze. Zwykle takie chrzty odbywają się w naszym kościele w baptysterium, czyli chrzcielnicy napełnianej wodą. Tym razem, również z racji zapowiadanej pięknej pogody, taki chrzest odbędzie się w jeziorze, nieopodal naszego kościoła.

Uroczystość ta rozpocznie się około kwadrans po godzinie 10.00 i będzie również zarejestrowana przez ekipę Telewizji Polskiej, która przyjedzie do nas z Poznania, by nagrać także nasze nabożeństwo, które po chrzcie będzie kontynuowane w naszym kościele. Nabożeństwo to będzie następnie zmontowane i wyemitowane w ramach działalności Redakcji Ekumenicznej Telewizji Polskiej, która odpowiada za przygotowywanie i emisję nabożeństw kościołów nierzymskokatolickich. Dzieje się tak od wielu lat i tym razem Kościół Chrześcijan Baptystów został poproszony o przygotowanie takiego nabożeństwa ze zboru w Szczytnie.

To będzie zaszczyt dla nas, by poprzez to nabożeństwo podzielić się naszą wiarą oraz tym, jak w sposób wspólnotowy przeżywamy nasze niedzielne nabożeństwa. Ponieważ wielu mieszkańców naszego miasta nie miało jeszcze okazji zobaczyć chrztu udzielanego przez zanurzenie osobom dorosłym i świadomym swojej wiary, więc serdecznie zapraszamy na to wydarzenie w najbliższą niedzielę tuż przy molo nad Jeziorem Domowym Dużym, a potem zapraszamy do naszego kościoła na dalszą część uroczystości. Będzie to wyjątkowa okazja poznania bliżej naszego zboru, jego doktryny i praktyki. Będę miał przywilej ochrzcić jedną osobę, która przeżyła swoje osobiste nawrócenie, dała przekonujące świadectwo duchowej przemiany jakiej doświadczyła, przygotowała się do tego aktu należycie i poprzez chrzest chce wejść w przymierze z Bogiem i Panem Jezusem.

Warto to zbliżające się wydarzenie powiązać z historią naszego miasta i obecnością baptystów w Szczytnie już od wielu dziesięcioleci. Pierwszy taki chrzest dwóch mężczyzn odbył się bowiem jeszcze pod koniec XIX wieku, w 1883 roku, a więc dokładnie 140 lat temu i z całą pewnością w jeziorze. Wszystko zaczęło się od nawróceń i chrztów pojedynczych osób, aż w 1912 roku powstał samodzielny zbór baptystyczny liczący 239 dorosłych i ochrzczonych członków. Dziś kontynuujemy duchowe dzieło i dziedzictwo naszych poprzedników wiary. Chcemy być również wierni Słowu Bożemu, które zapewnia, że każdy „kto uwierzy i zostanie ochrzczony, będzie zbawiony” (Ewangelia Marka 16,16). A ponieważ od samego początku istnienia Kościoła apostolskiego chrzczono ludzi świadomych swojej wiary i przez całkowite zanurzenie w wodzie, bo taki jest sens użytego w Nowym Testamencie greckiego słowa baptidzo (znaczy: zanurzyć całkowicie), więc aż do dziś wraz z innymi jeszcze kościołami typu ewangelicznego chrzcimy kobiety i mężczyzn w taki właśnie sposób.

Warto nie tylko zobaczyć ten obrzęd na własne oczy, ale także posłuchać biblijnego przesłania, które wyjaśnia sens, symbolikę i znaczenie tego ważnego aktu w życiu chrześcijanina świadomego swojej osobistej wiary i nieprzymuszonego przez nikogo do tego, by być posłusznym Bogu i Jego Słowu. Tak to rozumiemy, tak to wyznajemy i praktykujemy w naszym kościele. Chcemy się tym podzielić z mieszkańcami naszego miasta, dlatego też postanowiliśmy tym razem wyjść z naszego kościoła i pójść nad wodę jeziora tuż obok i przeżyć wspólnie z wami ten podniosły akt.

Warto to uczynić również dlatego, że wciąż krążą między ludźmi często nieprawdziwe, a nawet wręcz kuriozalne, a przy tym nieprawdziwe i często krzywdzące opinie o innych niż rzymskokatolicki kościołach chrześcijańskich. Choć jesteśmy kościołami mniejszościowymi, to jednak jesteśmy również chrześcijanami, którzy starają się żyć treścią Słowa Bożego na co dzień, jesteśmy Bożymi dziećmi i służymy Chrystusowi i ludziom. Dlatego warto nas poznać, by wiedzieć z pierwszej ręki i przekonać się naocznie, że nie jesteśmy dziwakami czy jakąś niebezpieczną sektą, która zagraża nam i naszym dzieciom. Szanujemy zasady wiary i przekonania innych ludzi, bo jako baptyści zawsze staliśmy na stanowisku, że należy uszanować zasadę wolności sumienia i wyznania będącą niezbywalnym prawem każdego złowieka. Kiedy jednak mamy możliwość zaprezentowania naszej pobożności i naszego zrozumienia Słowa Bożego, czynimy to chętnie, a taka okazja będzie miała miejsce przy naszej plaży miejskiej, a potem w naszym kościele stojącym obok. Będziemy się również cieszyć, kiedy nagrane przez ekipę telewizyjną całe to wydarzenie będziecie mogli obejrzeć potem w Telewizji Polskiej. Postaram się powiadomić wszystkich o dniu i godzinie emisji. A więc jeszcze raz serdecznie zapraszam! Do zobaczenia w najbliższy niedzielny poranek – nad jeziorem, a potem w naszym kościele.

Andrzej Seweryn

andrzej.seweryn@gmail.com

Read More →
Exemple

Piękno wokół nas

Maj to dla wielu najpiękniejszy miesiąc roku. Szczególnie dla romantyków i zakochanych. W tym okresie słowo „miłość” jest odmieniane we wszystkich przypadkach, w parkach coraz więcej ludzi nie tylko zakochanych w sobie, ale także takich, którzy są pod urokiem rozkwitającego życia widocznego w każdej gałązce, w każdym świeżym listku i kwiatku na drzewach. Piękny potrafi być nasz świat – przede wszystkim wiosną!

Czy przyszło nam kiedyś na myśl: co by się stało, gdyby mimo coraz dłuższych i cieplejszych dni coś zatrzymało ten cud odradzania się życia w przyrodzie? Nadal mielibyśmy nagie i szare gałęzie bez życia i barw, zeszłoroczna trawa pozostałaby sucha lub przegnita, a na klombach i w lasach nie zakwitłyby żadne kolorowe kwiaty. Do tego mielibyśmy nadal martwą ciszę bez świergotu ptaków i innych odgłosów rozkwitającej wokół nas przyrody.

Trochę dziwna to wizja i niejeden z nas zawołałby: „Ależ to niemożliwe!!!”. Mamy wiosnę i basta! Świat musi być znowu zielony i barwny, pełen życia, dźwięków i pięknych, naturalnych zapachów. Musi? Tak sam z siebie? Bo zima minęła? Bo my tak chcemy? Nie! Tak chce wciąż nasz Stwórca, który mimo naszych ludzkich ułomności i upadków oraz rabunkowej często gospodarki niszczącej świat wokół nas, jest nam nadal przychylny i hojnie obdarza słońcem, deszczem i pięknem przyrody. Trzeba ją tylko docenić i szanować, a nie zaśmiecać i rujnować bezpowrotnie.

Paradoks polega na tym, że z tego życia chcemy korzystać i brać z niego pełnymi garściami, ale ignorujemy jego Dawcę i Sprawcę, albo w Niego nawet nie wierzymy! Cóż za zuchwałość i ignorancja! Jesteśmy tylko stworzeniem, ale mamy czelność kwestionować istnienie Tego, który zechciał nas powołać do życia. I do myślenia też! Jeśli mamy z tym problem, to chociaż nie bądźmy ślepi. Popatrzmy na pojedynczy listek czy kwiatek lub jedną kroplę wiosennego deszczu lśniącą w słońcu, by z pokorą wyznać, że nawet takich „drobiazgów” nie jesteśmy w stanie stworzyć sami – mimo dostępnej dla człowieka, kosmicznej technologii XXI wieku.

Nie bądźmy też głusi na odgłosy przyrody – tak niezwykłe w swej subtelności i pięknie. Za naszymi oknami bowiem rozbrzmiewa najpiękniejsza muzyka, której przecież nikt z ludzi nie skomponował. A mimo to jest to muzyka kojąca uszy i nasze skołatane często nerwy. Trzeba tylko odejść dalej od naszych ulic wypełnionych samochodami i zasłuchać się po prostu – w parku, w lesie, na łące. Choćby przez chwilę.

Wiosna to także czas sprzyjający budzeniu się ludzkich uczuć, tych gorących i upragnionych. W tej dziedzinie sobie również moglibyśmy przypisać to, co dzieje się w sercach ludzkich w świecie emocji – również tych pozytywnych i wzniosłych. Czy rzeczywiście? Pan Bóg mógł nas stworzyć jako bezduszne automaty, ale nie zrobił tego, ponieważ stworzył człowieka na swój obraz i podobieństwo. A nasz Bóg i Stwórca ma przecież wrażliwe, piękne serce.

Śmiem również twierdzić, że wszelkie dobre uczucia pochodzą od Stwórcy i rodzą się w ludzkich sercach z inspiracji Boga, który jest miłością. Kiedy widzę trzymających się za ręce zakochanych, albo kiedy dziadkowie zapatrzeni w swoje wnuczęta spacerują z nimi, kochając je żarliwie – czyż to nie pochodzi od Boga, który stworzył naszą uczuciowość i wrażliwość? Kiedy pielęgniarka, nauczycielka czy pastor – wypełniają swoje obowiązki z prawdziwego powołania i miłości do tych, którym służą – czyż ich postawa i służba nie wynika z tej Bożej iskry w ich sercach? Z pewnością tak! Dzięki takim ludziom, którzy potrafią kochać nie tylko siebie i służyć nie tylko sobie – możemy nadal wierzyć w ludzkie dobro i szlachetność ludzkich uczuć. Oby było ich jak najwięcej w nas i wokół nas!

Andrzej Seweryn

andrzej.seweryn@gmail.com


Read More →
Exemple

Kłopoty z prawdą

Jednym z najbardziej deficytowych towarów w naszych czasach jest prawda. Ponieważ żyjemy w świecie Internetu i nieprawdopodobnego zalewu informacji z różnych stron i źródeł, więc czujemy się bardzo często zagubieni. Tym bardziej, że informacje, które do nas docierają, nieraz wykluczają się wzajemnie. Dlatego też współczesny człowiek bardzo często zadaje sobie dręczące pytanie: To gdzie w końcu jest prawda? Które informacje są prawdziwe, a które nie? Co jest faktem o co „fejkniusem” – czyli świadomie zmanipulowaną pseudoinformacją, która ma ludzi wprowadzić w błąd, oszukać i wyprowadzić w pole.

Pamiętam czasy jeszcze przed wszechobecnym dziś Internetem, kiedy mieliśmy w roku tylko jeden dzień, mianowicie 1 kwietnia, czyli tzw. Prima Aprilis, kiedy to robiliśmy sobie psikusy, rozpowiadając wymyślone „fakty”, które bulwersowały lub drażniły mniej zorientowanych bądź naiwnych ludzi. Również w radiu czy telewizji, w serwisach informacyjnych z powagą na twarzach podawano informacje, które były po prostu primaaprilisowym żartem, który zresztą następnego dnia dementowano, by rozwiać wszelkie wątpliwości.

Kiedyś było chyba trochę łatwiej pod tym względem, ponieważ ludzie bardziej szanowali swoje słowa, byli bardziej honorowi, a mniej skłonni do kłamania w żywe oczy. Nie było tylu co dzisiaj hejterów i innych speców od rozpuszczania w sieci nieprawdziwych informacji, które sieją tyle zamętu i niejasności niemal na każdy temat. Nawet poważne instytucje potrafią nas wprowadzać często w błąd, co jest szczególnie dotkliwe. Kiedyś bowiem ludzie mieli więcej zaufania do słowa pisanego czy głoszonego na antenie radiowej czy w telewizyjnych programach informacyjnych, choć i w przeszłości zbyt wielu ludzi i zbyt często „mijało się z prawdą” – mówiąc delikatnie.

Gdzie jest prawda? Przecież potrzebujemy jej tak samo, jak poczucia bezpieczeństwa czy stabilizacji. Gdzie wiarygodność i prawdomówność ludzi, szczególnie tych, którzy chcą w naszym imieniu sprawować władzę i decydować o naszym losie w przyszłości? Mamy chyba prawo tego od nich oczekiwać. Podobnie jak od dziennikarzy, sędziów, autorytetów różnych dziedzin – od nich wszystkich oczekujemy prawdy i wiarygodności. Gdzie nam się one podziały – szczególnie w tym czasie, kiedy również na temat nie tak dawnej jeszcze, ale na szczęście przebrzmiałej już pandemii koronawirusa krążyło tyle opinii i sądów wypowiadanych przez różnych i często bardzo utytułowanych ludzi. Mieliśmy totalny bałagan informacyjny, setki spiskowych teorii dziejów, jak i zupełnie ignoranckich i bezmyślnych wręcz wypowiedzi. Gdzie jest prawda? – pytamy często i nie bez powodu jako ludzie zagubieni i zdezorientowani.

Kiedy patrzymy na ten problem z biblijnego punktu widzenia, to musimy stwierdzić, że „prawda jest w Jezusie”, który powiedział kiedyś: „Ja jestem drogą, prawdą i życiem” (J 14,6). Tylko Pan Bóg i Jego Syn umiłowany Jezus Chrystus – mówią prawdę. Duch Święty jest nazwany Duchem prawdy” (J 14,17). Zaś w modlitwie arcykapłańskiej Jezus modlił się do swojego Niebiańskiego Ojca, mając na myśli apostołów oraz Jego naśladowców w kolejnych pokoleniach: „Poświęć ich do życia w prawdzie: Słowo Twoje jest prawdą” (J 17,17). Widzimy więc, że nasz Trójjedyny Bóg jest prawdą i kwintesencją prawdy, a Jego święte i natchnione Słowo Boże jest jej świadectwem, a jednocześnie wyzwaniem dla nas, żebyśmy kierowali się prawdą, mówili prawdę i postępowali zgodnie z nią.

Skoro prawdy tak bardzo brakuje w dzisiejszym, zeświecczonym świecie, niech jej nie zabraknie wśród chrześcijan, ludzi wierzących i oddanych Bogu, w których zawsze powinna mieszkać prawda. Niech też te refleksje zachęcą wielu ludzi zagubionych do poszukiwania prawdy, która jest w Jezusie, a także w Słowie Bożym, któremu warto zaufać.

Read More →
Exemple

Czas na wiosenne odświeżenie

Wiosna to czas chyba najbardziej dynamicznych zmian w przyrodzie. Jeszcze nie tak dawno było szaro i ponuro, bez kolorów i ptasich śpiewów. Gniazda bocianów były smutne, bo puste. Ludzie chodzili po ulicach opatuleni w najczęściej szare lub ciemne ubrania i szale. Wszędzie wokół można było zobaczyć pozimowy bałagan, który trzeba teraz posprzątać, bo wszędzie nagromadziło się sporo śmieci, starych liści czy uschłych wcześniej gałązek drzew.

Z jakim więc utęsknieniem czekamy na wybuch zieleni, bo już pączki zaczynają się pokazywać, a trawa w parkach i pola zaczynają przybierać kolor zielony. Tylko jeszcze trochę więcej ciepła oraz jasnych promieni słońca i świat zmieni się nie do poznania. Cud budzącego się wokół nas życia będzie zachwycał nasze oczy, a radosny śpiew ptaków nastroi pozytywnie do życia o poranku, wszak i gniazda bocianów ożywiły się wyraźnie za sprawą przybyszów z daleka. Nasze boćki pokonały tysiące kilometrów i po raz kolejny nie zgubiły drogi do swoich gniazd. Fascynujące!

Trzeba być totalnie ślepym i głuchym, by nie dostrzec w tym wszystkim cudu Bożego stworzenia i tak wielu dowodów istnienia Boga oraz Jego działania w przyrodzie. Śmieszy mnie wręcz, kiedy czasem słyszę, jak niedowiarkowie i ateiści wszelkiej maści wciąż domagają się dowodów istnienia Boga. A co tu udowadniać, skoro Bóg jest życiem i esencją życia, którym obdarza świat wokół nas. Dlatego tak lubimy wiosnę, bo rodzi się nowe, odżywa to, co obumarło, nabiera kolorów to co było bezbarwne i uśpione w czasie zimy!

Kto wreszcie sprawia, że tak małe czasem ptaszki wydają tak donośne i tak kojące nasze uszy trele i piękne melodie? Dlaczego te dźwięki są takie piękne i nieskażone, gdy tymczasem ryk silników samochodowych, pił tarczowych czy kosiarek, które już niedługo pójdą w ruch, tak bardzo męczy, drażni i szkodzi naszym uszom? To bowiem, co wciąż tworzy Bóg, jest nadal piękne, bo pięknie wygląda i wciąż pięknie brzmi. My tymczasem – ludzie grzeszni – tak rzadko tworzymy piękno w obrazach i dźwiękach, a tak często jesteśmy „stwórcami hałasów”, rzeczy brzydkich zarówno w sensie estetycznym jak i moralnym. Świat nas otaczający coraz bardziej zamieniamy w gigantyczne wysypisko śmieci.

Dlatego też wiosna to czas porządków, sprzątania i ogarniania otaczającej nas rzeczywistości. Czas najwyższy więc chwycić za grabie i łopaty, posprzątać to co stare, zgniłe, zniszczone, by w ten sposób przygotować się na piękno z nieba, które już przychodzi do naszych parków, ogródków i lasów. Pokażmy w ten sposób, że mamy również posprzątane i poukładane w naszych głowach, co będzie miało wpływ na ten mały świat wokół nas. Mam na myśli na przykład nasze mieszkanie, podwórko, garaż, bagażnik w aucie czy balkon lub piwnicę.

Najtrudniejszą materią do zmiany okazuje się jednak sam człowiek. Mamy skłonności do tkwienia w tym, co już było, żyć po staremu, w sposób zrutynizowany i bez pomysłu na takie zmiany, które mogłyby ożywić nasze życie i dać nadzieję na coś lepszego i bardziej szlachetnego. Tkwimy w starych przyzwyczajeniach i nałogach. Pielęgnujemy stare animozje, konflikty, urazy i anse. Nie chce nam się niczego zmieniać, bo nie mamy siły, wiary lub chęci, by coś w swoim życiu posprzątać, a to co stare i nieświeże, wyrzucić na śmietnik. Szkoda, wielka szkoda.

Pismo Święte tymczasem zachęca nas, chrześcijan, do ciągłej przemiany naszych serc, jak na przykład uczynił to Dawid po uwiedzeniu Batszeby, kiedy w pokucie modlił się do Boga słowami: „Czyste serce stwórz we mnie, o Boże, prawość ducha odnów w moim wnętrzu” (Psalm 51,12). Tak powinniśmy postępować wtedy, kiedy trzeba uporać się z własnymi grzechami, błędami, pokutując i przepraszając, kogo trzeba. To jest sposób na posprzątanie duszy i przewietrzenie naszego sumienia.

Panu Bogu zależy również na zmianie naszego myślenia, co wyraził Apostoł Paweł pisząc do ludzi wierzących w Rzymie: „Nie podporządkowujcie się już wzorcom tego wieku. Niech was przeobraża nowy sposób myślenia, abyście potrafili rozpoznać, co jest wolą Bożą, co jest dobre, przyjemne i doskonałe” (List do Rzymian 12,2). Nasz sposób myślenia wymaga również odnowy i odświeżenia, bo w ten sposób nasz Ojciec w niebie chce pomóc nam skorygować nasze życiowe drogi i naszą wątłą często wiarę.

To wszystko doprowadzi nas w końcu do zmiany życia, czyli naszego codziennego postępowania, a wtedy będziemy mogli stać się dzięki Panu Jezusowi nowym stworzeniem i doświadczyć na sobie, a potem wyznać odważnie i z ręka na sercu, że to co „stare przeminęło, oto wszystko stało się nowe” (1 List do Koryntian 5,17). Warto zdobyć się na odwagę i podjęcie trudu odnowy, przemiany i duchowego odświeżenia w naszym życiu, a wtedy zrozumiemy jego właściwy sens i poczujemy jego prawdziwy smak.

Andrzej Seweryn

Read More →
Exemple

W życiu każdego z nas dobre dni przeplatają się z mniej pomyślnymi, czasem przychodzą dni pogodne, a innym razem chmurne i ponure. Różnie układają się nam tzw. koleje losu, dlatego trzeba się cieszyć każdym dobrym i szczęśliwym dniem, a znosić w pokorze i godnie wszelkie niepowodzenia, cierpienia czy doświadczenia.

Jeśli bliskie są nam wartości chrześcijańskie i tradycja religijna, to w tym tygodniu z różnym stopniem zaangażowania będziemy wszyscy przeżywać pamiątkę Wielkiego Tygodnia, którego kulminacją jest tzw. Wielki Piątek – pamiątka śmierci krzyżowej Pana Jezusa, a potem wielkanocna niedziela obchodzona na pamiątkę Jego triumfalnego zmartwychwstania.

Jakże skrajne emocje i przeżycia towarzyszą chrześcijanom w tych uroczystych, świątecznych dniach. W piątkowy wieczór w kościołach różnych wyznań chrześcijańskich będą dominowały bardzo poważne klimaty pasyjne, wszak oczyma duchowej wyobraźni przeżywać będziemy Jego przejmującą modlitwę w Ogrodzie Getsemane, potem Jego aresztowanie i proces niewinnego Syna Bożego. Następnie przejdziemy z Jezusem drogę krzyżową, udamy się na Golgotę, tam spróbujemy po raz kolejny zrozumieć sens Jego niewinnego cierpienia i wreszcie Jego tragicznej śmierci.

Być może sprowokuje nas to wszystko do pomyślenia o niejednym naszym „czarnym piątku” czyli dniu tragicznym, jakimś nieszczęściu czy dramacie, który spadł na nas i spowodował nasze osobiste cierpienie – tym bardziej bolesne, jeżeli okazało się niezawinione i niezrozumiałe. A nie wszystko w życiu da się zrozumieć – od razu i dogłębnie.

Taki czarny dzień przeżył w swoim życiu Job – bohater starotestamentowy – o którym powiedziano w Biblii, że był to człowiek nienaganny i prawy, bogobojny i stroniący od złego (Job 1,1).Aż dwa razy sam Pan Bóg potwierdził zresztą tę bardzo pochlebną opinię o tym człowieku (Job 1,8; 2,3). Zdarzyło się bowiem, że jednego dnia, jako również człowiek bogaty, stracił on swoje liczne stada i bogactwo, a także siedmiu synów i trzy córki, którzy zginęli tragicznie w domu, który zawalił się pod wpływem silnej wichury (Job 1,15-19). Mimo tak wielkiego i niezawinionego nieszczęścia Job nie zbluźnił Bogu. Uznając, że skoro Bóg dał i Bóg wziął, więc pomimo niewyobrażalnego bólu w sercu wypowiedział niezwykłe słowa: „Niech będzie imię Pańskie błogosławione” (Job 1,21).

Po jakimś czasie jednak okres żałoby, cierpienia i duchowej walki dobiegł końca. „Czarny piątek” w życiu Joba się skończył i Pan Bóg odmienił jego los diametralnie, wynagrodził jego wierność oraz pokorne znoszenie życiowej tragedii i nieszczęścia. W końcu tej księgi biblijnej czytamy, że „Pan zmienił los Joba (…) i rozmnożył Pan Jobowi w dwójnasób wszystko, co posiadał (…). A Pan błogosławił ostatnie lata Joba więcej niż początkowe (…). Miał także siedmiu synów i trzy córki (…). I umarł Job stary i syty dni” (Job 42,10-17).

Wspominam historię życia Joba dlatego, że kojarzy mi się ona z ostatnimi dniami ziemskiego życia Jezusa na tej ziemi. Przeżył On swój „piątek”, ale na śmierci nie skończyła się Jego ziemska historia. Po trzech dniach bowiem nastąpiła wspaniała niedziela, kiedy o świcie powstał z grobu, zmartwychwstał i teraz siedzi po prawicy swojego Ojca w niebie!

Sam szatan myślał w piątek, że zwyciężył, ale po piątku nastąpiła niedziela triumfu i zwycięstwa Jezusa nad szatanem i śmiercią. Dlatego dla nas, chrześcijan, jest to pełne wielkiej radości święto, ponieważ Jezus jeszcze w czasie ziemskiego nauczania dał swoim naśladowcom, którzy w Niego uwierzyli, wspaniałą obietnicę: „Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie. A kto żyje i wierzy we Mnie, nie umrze na wieki” (J 11,25-26). To powiedział Ten, którego krzyż jest pusty i grób też jest pusty!

Nie zajączki, jajka, pisanki i inne symbole odradzającego się życia – są istotą i sensem Świąt Wielkanocnych, lecz zmartwychwstanie Zbawiciela i Jego obietnica, że wszyscy, którzy w Niego wierzą i Mu ufają, również dostąpią zmartwychwstania i będą z Nim żyć wiecznie w domu Ojca w niebie! Czy podzielasz taką wiarę, pewność i nadzieję – drogi Czytelniku?

To oznacza również – w sensie symbolicznym – że i w naszym życiu, choć czasem zdarzają się „czarne piątki”, to jednak musimy pamiętać i żyć wiarą, że po piątku zawsze nastąpi niedziela pełna światła, życia oraz niezłomnej nadziei na przyszłość. Tak, jak to było w życiu Joba. Bo wiara jest „pewnością tego, czego się spodziewamy i przeświadczeniem o tym, czego nie widzimy” – jak czytamy w biblijnej definicji wiary (Hbr 11,1).

Jeśli więc przeżywasz dzisiaj lub przyjdzie kiedyś w twoim życiu taki „czarny piątek” – pamiętaj i uwierz, że to nie koniec. Po każdym piątku przychodzi niedziela – czyli dzień, w którym Pan Bóg może odmienić twoją sytuację i twój los. Zobaczysz światełko w mrocznym tunelu, a twoje życie znowu nabierze barw, znowu zaświeci słońce nadziei i zaczną się dobre dni pełne życia i radości. Tylko uwierz!

Nade wszystko jednak uwierz w obietnice Zmartwychwstałego Jezusa, który żyje! On żyje na wieki i to samo obiecuje tym, którzy Mu zawierzą swoje życie i swoją przyszłość. Nie tylko tę doczesną, ale przede wszystkim tę wieczną. Taka właśnie perspektywa niechaj nada właściwy sens dniom świątecznym, które będziemy celebrować pod koniec tego tygodnia. Chrystus Pan zmartwychwstał!

                                                             Andrzej Seweryn

Read More →
Exemple

Kto pokocha dzieci?

Piszę ten felieton w pociągu jadącym z Krakowa do Warszawy. W grodzie Kraka znalazłem się z powodu pogrzebu Ani – naszej znajomej i osoby szeroko znanej w naszym Kościele Baptystycznym. To była wspaniała kobieta i chrześcijanka, która całe swoje życie poświęciła służbie katechetycznej wśród dzieci i młodzieży. Jej rodzice, małżeństwo pastorskie, byli również bardzo oddani tej służbie, organizując liczne wakacyjne obozy i kolonie dla dzieci w różnych miejscach Polski. Anna przejęła od swoich rodziców pasję pracy z dziećmi, którym służyła wiele lat zarówno w swoim rodzinnym zborze baptystycznym w Krakowie, jak też w Ośrodku Katechetycznym w Świętajnie. Dziś to samo czyni jej dorosła córka. Piękna, rodzinna tradycja!

To właśnie tutaj, w Świętajnie, Ania przez wiele lat spędzała wakacje jako kierowniczka obozów letnich, na które przywoziła z Krakowa zwykle około setkę dzieci i nastolatków. Wynajmowanym do tego celu autokarem dzieci wraz ze swoimi opiekunami jeździły w czasie trwania obozu nad jeziora oraz na wycieczki po naszych pięknych Mazurach. Dzieci były pasją Ani, kochała je całym sercem i z miłością opowiadała im o Jezusie, ucząc je podstaw wiary i budowania osobistych relacji z Bogiem. Wychowywała też młodych „asów” czyli wolontariuszy, którzy opiekowali się – jako grupowi i opiekunowie – młodszymi dziećmi w wieku szkolnym.

Bardzo wiele tych dzieci to dziś dorośli i świadomi swojej wiary chrześcijanie, którzy służą Bogu i sami dziś pracują z dziećmi w swoich lokalnych wspólnotach duchowych. Dla nich wszystkich Ania była wielkim przykładem i inspiracją, pasjonatką godną naśladowania jako ucieleśnienie dobroci, miłości i cierpliwości do najmłodszego pokolenia. Nic więc dziwnego, że na jej pogrzeb przybyło tak wielu ludzi, a także wiele dzieci i nastolatków, którzy zaśpiewali ulubioną pieśń Ani i mile wspominali ją jako również ukochaną dyrektorką chrześcijańskiej szkoły „Uczeń” w Krakowie.

Sporo lat temu wraz z żoną i grupką przyjaciół nagrywaliśmy w chrześcijańskim studio w Wiśle piękny, chrześcijański musical amerykański „Now or never” („Teraz albo nigdy”) z tekstami piosenek przetłumaczonymi na język polski. Jeden z pięknych utworów tego musicalu nosił tytuł: „Kto pokocha dzieci?”. Przejmujące były słowa tej pieśni mówiące o tysiącach nieszczęśliwych, samotnych, skrzywdzonych dzieciach, których nikt nie kocha, a które potrzebują naszej miłości i troski, nie zaś doświadczania traum i bólu z powodu ludzi dorosłych. Przesłanie tej pieśni zawierało się w tytułowym pytaniu, które wybrzmiało bardzo mocno: Kto pokocha dzieci? Sens tej pieśni był taki, że to my, chrześcijanie, powinniśmy okazywać miłość, zrozumienie i autentyczną troskę o dzieci – nie tylko własne, ale także te z naszego otoczenia, często zranione, nieszczęśliwe, pomijane i zagubione. Bo jeśli nie my to kto? Jeśli nie teraz, to kiedy?

Dlaczego powinniśmy przejmować się losem małych dzieci i kochać je, otwierając przed nimi nasze dorosłe serca? Otóż chociażby dlatego, że tak czynił nasz Zbawiciel Jezus Chrystus. Kiedy rodzice przynosili swoje małe dzieci do Jezusa, żeby ten je błogosławił, uczniowie Jezusa odganiali je błędnie uważając, że dzieci nie są godne uwagi Mistrza, który miał na głowie o wiele ważniejsze i bardzo święte sprawy. Tymczasem ich Nauczyciel z naciskiem i wyrzutem w głosie powiedział do nich bardzo piękne słowa: „Pozwólcie dzieciom przychodzić do mnie i nie zabraniajcie im, albowiem do takich jak one należy Królestwo Boże. Po czym brał dzieci w ramiona, tulił je do siebie i błogosławił. Skoro Pan Jezus kochał dzieci, więc i Jego uczniowie oraz naśladowcy powinni czynić tak samo dzisiaj.

Trzeba mieć serce podszyte diabłem, by krzywdzić niewinne dzieci, zadawać im ból i cierpienie. Trzeba mieć twarde, zimne i nieczułe serce, gdy tragiczny los wielu dzieci jest dla kogoś obojętny. Jeśli natomiast mamy serca wrażliwe, wtedy stać nas na współczucie i silne wzruszenie, kiedy na przykład widzimy osierocone ukraińskie dzieci, lub te umierające z głodu w Somalii czy innych częściach świata, które nawiedzają kataklizmy czy śmiercionośne epidemie. One najczęściej dziesiątkują właśnie dzieci – najsłabsze i niewinne istoty.

Nie możemy jednak poprzestać jedynie na wzruszeniach czy współczuciu. To zdecydowanie za mało. I dlatego rodzi się pytanie: co ja i ty możemy zrobić – konkretnie i praktycznie – by pomóc jakiemuś dziecku, okazać miłość i konkretną troskę o konkretnego chłopca lub dziewczynkę z sąsiedztwa, może z pobliskiego Domu Dziecka czy ośrodka opiekuńczego. A może warto byłoby wesprzeć jakieś dziecko w Afryce, jak czynią to niektórzy z naszego zboru baptystycznego w Szczytnie, wspierając finansowo wyżywienie i edukację jakiegoś dziecka w szkole chrześcijańskiej w wiosce Hademu, gdzie byliśmy już trzykrotnie w ostatnich latach.

Za kilka tygodni wybieramy się znowu do tych wspaniałych dzieciaków w Kenii, by zorganizować im dwutygodniowe półkolonie. Zbieramy też fundusze na zakup nowej drukarki laserowej dla tej szkoły, w której uczy się teraz około 200 dzieci. Marzymy o wyposażeniu jednej z sal lekcyjnych w używane, ale nadal sprawne laptopy, by nauczyć te dzieci obsługi komputera. Kochamy te dzieci i będziemy chcieli znowu okazać im miłość oraz troskę o ich przyszłość, która zależy od ich edukacji. Będziemy to czynić z miłości d Boga, który kocha dzieci, więc my też! Kto pokocha dzieci?

Ty też możesz i powinieneś. One po prostu na to zasługują i na to czekają. Choćby na cukierka, którego możesz mieć w kieszeni i kiedy pojawi się w twoim zasięgu taki mały szkrab – poczęstuj go nie zapominając o uśmiechu. Ciebie też ktoś kiedyś może serdecznie pogłaskał po główce i dał cukierka. Pamiętasz? Kochajmy dzieci!

Andrzej Seweryn

Read More →
Exemple

Co w sercu – to i na twarzy

„Ciągle zima, wiosny ni ma” – a wszyscy czekamy z utęsknieniem na ciepło i wiosenny powiew ciepłego wiatru ogrzanego słońcem. Kiedy usłyszałem kilka dni temu od mojego brata, że w Krakowie było plus 16 stopni ciepła i świeciło słońce, to wzięła mnie zazdrość, by nie powiedzieć złość, bo nie ma sprawiedliwości na tym świecie. Jak tu mieć dobry humor, skoro nad głowami chmury i chmury, słońca na lekarstwo, a chciałoby się już, żeby bociany przyleciały, a sezon grzewczy zakończył się wreszcie i żebyśmy mogli odetchnąć od zimowych niedogodności i dodatkowych kosztów, które drenują nasze kieszenie.

Przypomniała mi się maksyma starożytnego króla Salomona, który wśród setek przypowieści, których jest autorem, umieścił również takie zdanie: „Wesołe serce jest najlepszym lekarstwem” (Przyp. Sal. 17,22). Pomimo zewnętrznych okoliczności warto więc sobie przypomnieć, że wesołe serce, optymizm, koncentrowanie się na tym, co dobre – to chyba rzeczywiście najlepsze lekarstwo na przedwiosenne zdenerwowanie. Ten sam mędrzec Salomon powiadał bowiem, że „radosne serce rozwesela oblicze; lecz gdy serce jest zmartwione, duch jest przygnębiony” i zaraz potem dodawał, że „człowiek wesołego usposobienia ma ustawiczną ucztę” (Przyp. Sal. 15,13 i 15).

Wesołe usposobienie, dobry humor, pogodny nastrój, optymizm – to wszystko bierze się z serca człowieka; tego, co ma on w środku, w sercu i w umyśle, albo – jak czasem powiadamy – co mu w duszy gra. To nie jest tylko kwestia charakteru czy temperamentu człowieka. To również kwestia tego, czym karmi swoje wnętrze na co dzień, z jakimi ludźmi przebywa i czy ma odpowiedni dystans do życia oraz do samego siebie.

Wszyscy mamy swoje ograniczenia, troski, zmartwienia i smutki, które są częścią naszej ludzkiej egzystencji na tej ziemi. Pytanie tylko, czy nie zdominowały one naszego umysłu i nie zawładnęły naszymi uczuciami? Czy czasem nie zatruły również naszych relacji z bliskimi i przyjaciółmi? Bo jeśli zdominowały, to nie będziemy mieli pogody ducha, dobrego nastroju o poranku i nadziei na dobrą przyszłość. Nasze codzienne życie będzie ponure i smutne! Nie pomoże ładna pogoda i mili ludzie wokół, bo ich po prostu nie zauważymy!

Zbyt wielu ludzi obciąża się nad miarę i niepotrzebnie nie tylko własnymi troskami i problemami, ale także problemami i skandalami innych, co dodatkowo potrafi zdołować i odebrać człowiekowi chęć do życia. Tymczasem ludzie kupują brukowe gazety, zaczytują się lub godzinami oglądają programy o trudnych sprawach czy procesach sądowych albo nieeleganckie często i zażarte debaty polityczne, które drażnią, denerwują, budzą skrajnie negatywne emocje i komentarze. Takimi „klimatami” niejeden zatruwa swój umysł i serce, a skutek jest taki, że stajemy się nieprzyjemni dla otoczenia, często zestresowani i wściekli na wszystkich wokoło, pełni goryczy, rozczarowań i bezradności wobec tego wszystkiego, co nas otacza.

Warto więc poobserwować samego siebie i swój codzienny tryb życia. W jaki sposób spędzam przeciętny dzień? Czym się karmię, co czytam, co oglądam, czego słucham? Co mnie uspokaja i relaksuje, wprowadzając w dobry nastrój, a co złości, denerwuje i rozbudza demony złych emocji? A skoro tak, to co wybieram, bo to często kwestia świadomego wyboru, którego musimy dokonywać, by dbać o swoją psychikę i tzw. nerwy, które u wielu ludzi są mocno nadszarpnięte – na ich zresztą własne życzenie. Czy warto?

Jak mieć pogodną twarz i radosne serce? Warto pamiętać, że pierwszym „smutasem” w historii ludzkości był Kain, którego Pan Bóg zapytał: „Czemu się gniewasz i czemu zasępiło się twoje oblicze? Wszak byłoby pogodne, gdybyś czynił dobrze, a jeśli nie będziesz czynił dobrze, u drzwi czyha grzech. Kusi cię, lecz ty masz nad nim panować” (1 Mojż. 4,6-7).To arcymądre słowa samego Stwórcy zapisane na pierwszych stronicach Pisma Świętego. Jak dużo mówią one o przyczynach naszego zasmuconego często oblicza, które jest właśnie takie z powodu gniewu, nieprzebaczenia, złych zamysłów i grzesznych czynów, których się dopuszczamy.

Radosne serce to również kwestia naszej duchowości, bo mamy tu do czynienia z zaspokojeniem najgłębszych potrzeb człowieka, takich jak: miłość, przebaczenie grzechów i zbawienie, a więc pragnienie wiecznego i szczęśliwego życia. Radosne serce i promieniejąca uśmiechem twarz będą wtedy naszym udziałem, gdy będziemy mieli autentyczny pokój z Bogiem i dobrą relację z Nim. To nasz Stwórca bowiem sprawia, że „radosne serce rozwesela oblicze” – jak spuentował mądry król Salomon (Przyp. Sal. 15,13a).Pokażmy je naszym bliskim i ludziom wokół, bo to dzisiaj towar bardzo deficytowy!

Andrzej Seweryn

Read More →