Ze smutkiem przeczytałem w Internecie informację, że w pierwszym miesiącu lata, czyli w czerwcu, utonęło w Polsce już ponad 60 osób. Dla mnie to nie tylko sucha statystyczna liczba. To ponad 60 osobistych tragedii w życiu rodzin, bliskich i przyjaciół tych, którzy z tegorocznych wakacji nie wrócą żywi. A ponieważ żyjemy na pięknym pojezierzu, wody u nas dostatek, a latem zjeżdżają na nasze piękne Mazury tysiące a nawet setki tysięcy ludzi, więc siłą rzeczy myślę znowu o bezpieczeństwie, rozwadze i zdrowym rozsądku, które są wręcz konieczne w sytuacji, gdy chcemy skorzystać z wody i odpoczywać bezpiecznie.

Piszę o tym dzisiaj dlatego, że mamy wakacje, sezon urlopowy oraz czas, gdy korzystamy z naszych akwenów, kąpiąc się w jeziorach, rzekach czy morzu. Z pewnością nikt, kto wchodzi do wody, nie zakłada, że może utonąć, jednakże każdego roku przeraża nas statystyka utonięć, których przyczyną jest często brawura, brak wyobraźni, zwyczajna lekkomyślność lub – niestety – również alkohol albo brak dostatecznej opieki nad dziećmi ze strony ludzi dorosłych, w tym ich własnych rodziców. Dlatego nie lekceważmy wody – żywiołu, który wciąż pochłania zbyt wiele ofiar, a każde utonięcie to przecież życiowa katastrofa!

W codziennym życiu czasami mamy do czynienia także z innymi katastrofami, które co prawda nie mają związku z wodą, ale dotyczą tego samego, tylko w sferze emocjonalnej lub duchowej. Zresztą w języku polskim mamy takie określenia, które obrazowo ilustrują różne życiowe dramaty. Czasem do kogoś, kto brnie w ślepy zaułek bądź konsekwentnie dokonuje złych wyborów i upada moralnie, mówimy tak: „Pogrążasz się” lub „idziesz na dno, toniesz!”. W ten sposób próbujemy ostrzec kogoś, kto tragicznie przegrywa, upada i nie dostrzega tragizmu swojej sytuacji. A kiedy ktoś taki permanentnie nie chce nas słuchać, wtedy bezradni patrzymy na jego upadek i w końcu musimy stwierdzić bolesną prawdę, że ten ktoś znalazł się na samym dnie.

Bywa jednak i tak, że ktoś przeżywa jakieś traumatyczne doświadczenie życiowe, które stało się wbrew jego woli i nie z powodu jego błędnych decyzji lub braku rozwagi i mądrości. Dzieje się tak, gdy na przykład nagle spada na człowieka jak grom z jasnego nieba porażająca diagnoza: jesteś chory na nieuleczalną chorobę albo nadchodzi wiadomość o tragicznej śmierci swojego dziecka, współmałżonka czy przyjaciela. Wiele jest takich życiowych ciosów, które spadają na ludzi i obciążają ich emocjonalnie ponad miarę, powodując depresję, załamanie nerwowe czy wręcz prowadzą do myśli samobójczych.

W Piśmie Świętym mamy kilka przykładów ludzi, którzy doświadczali niebezpieczeństwa na morzu czy jeziorze i niemal nie skończyło się to tragedią, czyli śmiercią przez utonięcie. Tak było z prorokiem Jonaszem (zob. Księga Jonasza), który uciekał od Boga, bo nie chciał spełnić Jego rozkazu i pójść do Niniwy. Sam zaproponował zresztą, żeby pogańscy żeglarze wyrzucili go za burtę w czasie potężnego sztormu zesłanego przez Stwórcę, a wtedy morze uspokoi się – zapewniał. W końcu musieli tak zrobić, ale Jonasz nie utonął, ponieważ Bóg okazał mu swoją litość i łaskę jako niezasłużoną dobroć i ocalił go od niechybnej śmierci.

Pamiętamy z pewnością ewangeliczną historię o apostole Piotrze (Ew. Mateusza 14,22-33), który na widok Jezusa chodzącego po wodzie zaproponował z odwagą: „Panie, pozwól mi przyjść do Ciebie po wodzie”. I Pan Jezus powiedział: „Przyjdź.” Tej brawurowej odwagi nie starczyło jednak na długo i kiedy Piotr spojrzał na rozszalałe fale Jeziora Galilejskiego, przestraszył się i natychmiast zaczął tonąć. Zawołał do Jezusa: „Panie, ratuj mnie” (w. 30). Pan Jezus chwycił go za rękę i nie pozwolił, by Jego uczeń utonął na Jego oczach.

Jeszcze jeden przykład z nowotestamentowej księgi Dziejów Apostolskich (rozdział 27), gdzie czytamy opowiadanie o podróży Apostoła Pawła do Rzymu na pokładzie wielkiego statku, bo podróżowało z nim aż 276 osób (zob. Dz 27,37). Po 14 dniach potężnego sztormu statek rozbił się na skałach u wybrzeży wyspy Malty, ale ani Paweł, ani nikt inny nie utonął, bo tak przysiągł Pawłowi sam Pan Bóg (w. 24), który ich wszystkich ocalił od śmierci.

Wspomnieć wypada również o całej armii egipskiej, która ścigała Izraelitów wychodzących z Egiptu (Księga Wyjścia rozdział 14). Sami Izraelici przeszli przez Morze Czerwone, które w cudowny sposób rozstąpiło się i mogli oni przejść bezpiecznie na drugi brzeg. Kiedy jednak Egipcjanie, którzy ich ciemiężyli przez 400 lat, ruszyli za nimi w pościg, wody morskie wróciły na swoje miejsce i cała armia egipska utonęła (w. 27-28).

Dlaczego wspominam te biblijne historie? Otóż uczą nas one tego, że kiedy prawdziwie wierzymy i ufamy swojemu Stwórcy, to jest On w stanie uratować nas od każdego utonięcia – tego dosłownego, jak i tego w sensie przenośnym. Kiedy więc jakieś życiowe sztormy i groźne fale zagrożą nam, to z silną wiarą zawołajmy do Tego, który może nas ocalić, a On nie pozostanie obojętny na nasze wołanie o pomoc. Pamiętajmy jednak, że jeśli na co dzień lekceważymy Go i nie wierzymy w Jego wszechmoc, miłość do każdego z nas oraz Jego sprawiedliwość, to nawet kiedy zawołamy do Niego w zagrożeniu w myśl zasady „jak trwoga, to do Boga” – Pan Bóg sprawiedliwy może zatkać swoje uszy i wtedy nie ominie nas życiowa katastrofa!  Traktujmy więc Pana Boga poważnie, miejmy z Nim bardzo bliską, osobistą i codzienną relację, a wtedy On nie pozwoli nam utonąć!

Andrzej Seweryn

andrzej.seweryn@gmail.com

Co jakiś czas słyszy się, że jakaś szkoła, liceum, uniwersytet lub politechnika organizuje zjazdy absolwentów. Są to bardzo miłe spotkania po latach tych, którzy razem uczyli się, czasem siedzieli w jednej ławce szkolnej lub mieszkali w jednym pokoju w akademiku. Takie spotkania po latach to czas nostalgicznych wspomnień młodości, przypominania sobie różnych zabawnych sytuacji i opowiadania anegdot o swoich nauczycielach czy profesorach. A potem uczestnicy takich koleżeńskich spotkań opowiadają o tym, jak potoczyły się ich losy zawodowe i rodzinne po ukończeniu szkoły albo studiów wyższych. To są zwykle bardzo miłe chwile spędzone znowu razem, okraszone jednak i smutnymi wspomnieniami o tych, którzy już odeszli z tej ziemi, a pozostała już tylko pamięć o nich jako naszych kolegach i przyjaciołach.

Zazdrościłem już kilka razy mojemu bratu, który przed wieloma laty ukończył studia na Politechnice Wrocławskiej, a po latach co jakiś czas spotyka się dość regularnie ze swoimi kolegami ze studiów, którzy są dzisiaj panami dobrze po siedemdziesiątce. Zresztą jedno z takich spotkań miało miejsce przed ośmioma laty w Szczytnie, bo jego kolegą był pan, który budował port lotniczy w Szymanach i po otwarciu naszego lotniska był jego pierwszym dyrektorem.

Sam pamiętam, jak przed laty pojechałem na zjazd absolwentów Liceum Ogólnokształcącego im. Stefana Czarnieckiego w moim rodzinnym Chełmie. Ukończyłem je w 1972 roku. To było ciekawe spotkanie z niektórymi kolegami z naszej klasy, choć nie wszyscy mogli przyjechać na ten zjazd. Miło było spotkać naszą byłą wychowawczynię i innych żyjących jeszcze profesorów, których wspominaliśmy z nostalgią i rozbawieniem, wszak wszyscy oni byli osobowościami nie do podrobienia. Czuliśmy się znowu dumni, że jesteśmy „Czarniecczykami”.

Jeden z moich znajomych po latach spotykał się z absolwentami farmacji, którą studiował w Gdańsku. I – co ciekawe – w czasie jednego z takich spotkań po latach coś zaiskrzyło między nim a jego koleżanką ze studiów, na którą nie zwracał szczególnej uwagi w czasie wspólnych zajęć na uczelni. W końcu zakochali się w sobie, a dziś są udanym małżeństwem z ponad 20-letnim stażem. Są więc czasem i takie, bardzo miłe zresztą, efekty zjazdów absolwentów.

Piszę dziś o tym dlatego, że w ostatni weekend pojechałem z żoną do Warszawy-Radości na Pierwszy Zjazd Absolwentów Wyższego Baptystycznego Seminarium Teologicznego (WBST), które ma tam swoją siedzibę. Jest to nasza kościelna uczelnia teologiczna, która ma prawo nadawania tytułów licencjata teologii baptystycznej i która przygotowuje do służby przyszłych pastorów i liderów kościelnych. W przyszłym roku seminarium obchodzić będzie 30-lecie swojego istnienia.

Moja żona wybrała się na ten zjazd jako absolwentka WBST z rocznika 2007. W czerwcu tamtego roku obroniła licencjat z teologii, z czego byliśmy wtedy oboje bardzo dumni. Ja co prawda nie jestem absolwentem tej uczelni, bo istniejące wcześniej Baptystyczne Seminarium Teologiczne w Warszawie ukończyłem w 1981 roku. Mam jednak dość silne związki z obecnym seminarium, ponieważ byłem sporo lat wykładowcą, potem dziekanem, aż w końcu w latach 2009-2013 rektorem WBST. To był szczególny okres w moim życiu i służbie kościelnej, która wymagała ode mnie wiele poświęcenia i nowych wyzwań, którym wtedy musiałem sprostać.

Zjazd absolwentów w ostatni weekend w Warszawie-Radości był bardzo miłym i budującym przeżyciem nie tylko dla nas obojga, ale także dla wszystkich uczestników – naszych byłych studentów i kolegów. Niektórzy z nich są już samodzielnymi i doświadczonymi pastorami, inni udzielają się w służbie kościelnej na innych odcinkach. Jeszcze inni zajmują się własnym biznesem, ale wspierają finansowo zarówno swoje lokalne zbory, jak też seminarium, w którym studiowali przed laty, poznając bliżej Boga oraz Słowo Boże, a także zawiązując relacje przyjaźni, które trwają do dziś.

Aktualnie rektorem Wyższego Baptystycznego Seminarium Teologicznego w Warszawie jest prezbiter dr Włodzimierz Tasak – historyk Kościoła, który kiedyś był moim studentem, a pochodzi z Kętrzyna, gdzie w latach 90. ubiegłego wieku byłem pastorem jego rodziców. Cieszę się, że obecnie nasze seminarium nadal się rozwija, ma bardzo kompetentną kadrę wykładowców oraz perspektywy dalszego rozwoju, stając się znaczącym ośrodkiem edukacji teologicznej, uznawanym również w innych kościołach ewangelikalnych w Polsce.

I na koniec konstatacja: jak często myślimy o duchowych przewodnikach w naszych kościołach i zborach? Czy modlimy się o powołania młodych ludzi do odbywania studiów teologicznych, a potem do służby w kościele wypływającej z autentycznego powołania? Kryzys powołań jest bardzo poważny w różnych kościołach, dlatego każdy nowy student teologii w naszym seminarium jest błogosławieństwem od Boga, a inwestowanie w jego duchowy i intelektualny rozwój – szansą na to, by przybywało dobrze wykształconych duchowych przewodników, których wciąż brakuje. Otoczmy modlitwą również wykładowców, aby mogli przekazywać nie tylko wiedzę teologiczną, ale żeby mogli rozpalać w studentach umiłowanie Boga oraz Jego Słowa, a także pasję do służby w kościele. Bądźmy także wdzięczni za tych duszpasterzy, którzy nam służą dzisiaj, robiąc to godnie i z poświęceniem – dla naszego dobra przecież.

Andrzej Seweryn andrzej.seweryn@gmail.com

Wraz z moją żoną mieliśmy ostatnio okazję przebywać w gronie ponad czterdziestu par małżeńskich mających za sobą różny staż. Byli wśród nas bardzo młodzi ludzie, którzy pobrali się zaledwie kilka lat temu i są na początku tej wielkiej życiowej przygody, jaką jest małżeństwo. Były również pary z dłuższym stażem małżeńskim, które są na etapie wychowywania swoich niedorosłych jeszcze dzieci. Trzecią grupę stanowiły małżeństwa z pokaźnym doświadczeniem i stażem, które mają już dorosłe dzieci, a niektórzy małżonkowie chwalili się nawet swoimi wnukami. Zaliczyliśmy się oczywiście do tej ostatniej grupy.

Bardzo interesujące w tym spotkaniu było to, że wszyscy uświadomiliśmy sobie, iż każda para borykała bądź boryka się obecnie z różnymi problemami. Czasem były to kwestie mniejszego kalibru, a czasem traumatyczne wręcz przeżycia, doznania, ogromne zranienia i tragiczne przeżycia, które o mało co nie skończyły się rozwodem i rozbiciem rodziny. Kiedy więc słuchaliśmy różnych historii niektórych małżeństw, mogliśmy podziwiać je za to, że z pomocą Boga potrafiły uporać się z bardzo trudnymi i kryzysowymi doświadczeniami w swoim związku i mogli wyjść na prostą, a ich relacja małżeńska została naprawiona i uzdrowiona.

Natomiast oboje z żoną mogliśmy być wdzięczni Panu Bogu za to, że oszczędził nam wielu takich dramatycznych kryzysów, przez które przechodzili inni. To sprawia, że już prawie 45 lat jesteśmy razem, kochając się i szanując. Bogactwo wspólnych lat, wspólnych bitew, niektórych przegranych, ale większość wygranych, wspólne wychowanie naszych trojga dzieci oraz wiele innych doświadczeń, przygód i zmian, jakie przeżywaliśmy oboje i przez które przeszliśmy zwycięsko – wszystko to jest niezwykłym kapitałem naszego małżeństwa. A jeśli dodamy do tego fakt, że oboje służymy Panu Bogu w kościele, to mamy nadzieję dotrzymać naszych małżeńskich obietnic składanych na ślubnym kobiercu i być wiernymi sobie aż nas śmierć rozłączy.

Zatrważające statystyki rozwodów, rozpadających się rodzin, patologicznych związków, małżeńskich zdrad i niewierności seksualnej, każą nam myśleć z troską i wielką odpowiedzialnością nie tylko o naszym małżeństwie, ale także o związkach naszych dorosłych dzieci, kuzynów, przyjaciół czy kolegów z pracy. Każde rozbite małżeństwo to przecież dramat i tragedia samych małżonków, ale także ich dzieci oraz ich bliskich i przyjaciół, którzy mocno przeżywają rodzinne dramaty tych, na których szczęściu im zależy. Choć tak wiele małżeństw rozwodzi się dzisiaj i to w różnych okresach swojej relacji, to jednak nie wolno nam bagatelizować tego problemu, jako że niesie on ze sobą ból, utratę osobistego szczęścia, czasem nienawiść i nieprzebaczenie, depresję czy wręcz myśli samobójcze.

Jak bardzo powinniśmy dbać o trwałość naszych małżeńskich więzi, o pielęgnowanie miłości i wierności małżeńskiej, skoro obiecywaliśmy sobie, że tak będzie w naszym związku aż do śmierci. I nie chodzi tu tylko o nasze własne szczęście i ciepło domowego ogniska, ale także o poczucie bezpieczeństwa i perspektywę przyszłości dla naszych dzieci. Jeśli będą w nas rodzicach widzieć dobre wzory do naśladowania, ich własne dorosłe życie będzie również szczęśliwe i spełnione. Jeśli zaś sami pogubimy się i będziemy rujnować nasze małżeństwo, nasze dzieci prawdopodobnie powielą nasze błędy i również ich osobiste szczęście wcześniej czy później rozpadnie się na kawałki, których nikt i nic już nie sklei i nie pozbiera.

„Małżeństwo ma być otaczane szacunkiem przez wszystkich, a pożycie małżonków bez skazy”. Jakże aktualne i mądre to zdanie, które jest przecież cytatem z Pisma Świętego (List do Hebrajczyków 13.4). Nietrwałe i rozpadające się związki małżeńskie są nie tylko efektem grzeszności natury ludzkiej, panoszącego się w naszych sercach egoizmu i pleniącej się wszędzie roszczeniowej postawy wobec wszystkich wokół. To również konsekwencja tego, że instytucja małżeństwa jako ustanowionego przez Boga związku, jest niedoceniana, wyśmiewana, lekceważona i poniżana na wszelkie sposoby przez współczesną kulturę i zmiany obyczajowe.

Życie bez zobowiązań i odpowiedzialności, albo rozwijająca się moda na życie w pojedynkę, czyli moda na singli i singielki, niechęć do posiadania własnych dzieci i zapewnienia im miłości rodzicielskiej w zalegalizowanych związkach – wszystko to i wiele innych czynników i trendów we współczesnym stylu życia ludzi sprawia, że małżeństwo upada. Staje się anachronizmem, przeżytkiem, czymś niemodnym, nieracjonalnym i niewygodnym dla wielu. W tym kontekście rodzi się jednak następujące pytanie: czy inne rozwiązania i propozycje – poza małżeństwem budowanym na miłości i wierności, w oparciu o chrześcijańskie zasady wywiedzione z Pisma Świętego – mogą zapewnić ludziom trwałe szczęście osobiste oraz radość płynącą z doświadczania piękna rodzinnego życia?

O małżeństwo trzeba dbać, trzeba je szanować, nasze uczucia miłości i wierności pielęgnować z największą starannością. Małżeństwo to zadanie, a miłość to decyzja, nie tylko emocjonalne, młodzieńcze uniesienia czy zauroczenia. Błogosławieni są dzisiaj ci, którzy słuchają w tej kwestii raczej Pana Boga, a nie współczesnej kultury, która zabija małżeństwo. Tutaj przecież toczy się gra o nasze szczęście i życiowe spełnienie. Tak wiele zależy od nas samych! Nie zmarnujmy naszego życia! Powtórki nie będzie.

Andrzej Seweryn

W związku z aktualnymi obostrzeniami sanitarnymi nie ma konieczności zapisywania się na nabożeństwa. Zapraszamy wszystkich, jednak prosimy o zachowanie środków bezpieczeństwa.

Nadal pozostaje obowiązek zakrywania ust i nosa w czasie nabożeństwa (z wyjątkiem tych, którzy usługują z przodu). Proszę wszystkich o stosowanie się do tego obowiązku, jak również do zachowania odstępów od siebie!

Bądźmy dla siebie przykładem i wyrażajmy tym swój szacunek do siebie nawzajem oraz troski o zdrowie nas wszystkich. Dbajmy też o dobre imię naszego Zboru i nie narażanie się na kary finansowe w wyniku zaniedbań!

Kiedy nadchodzi gwałtowna burza, niebo zakrywają groźnie wyglądające, czarne, ołowiane chmury i gdy potężne grzmoty będące echem przeszywających powietrze błyskawic potrafią naprawdę wzbudzić trwogę, a gwałtowne ulewy czasem połączone z gradem często sieją zniszczenie – co wtedy czujemy w swoich sercach? Co o tym wszystkim myślimy? Czy tylko o tym, żeby na przykład konar drzewa nie spadł na zaparkowany przez nas samochód, albo żeby wiatr nie porwał dachu naszego domu?

Mamy w ostatnich dniach bardzo dynamiczną, letnią pogodę. Doskwierały nam dość niespotykane upały, po nich przyszły gwałtowne burze i kiedy nas omijają, wtedy oddychamy z ulgą, jak ja, kiedy z soboty na niedzielę nadciągająca burza mocno „przewietrzyła” leciwy starodrzew wokół naszego kościoła, ale na szczęście nic nie zwaliło się na dach tuż nad naszymi głowami.

Czasami ludzie powiadają w takich sytuacjach, że to matka natura daje o sobie znać i to coraz mocniej. Tak nas kiedyś, a teraz nasze dzieci i wnuki, uczą w szkołach na lekcjach geografii. Tylko konia z rzędem temu, kto mógłby nam wyjaśnić, kim ta nasza matka natura w rzeczywistości jest? Termin to bowiem bardzo ogólnikowy, jakiś wbrew pozorom bezosobowy i bardzo enigmatyczny.

A przecież dla nas chrześcijan nie ulega wątpliwości, że to nie matka natura, tylko nasz Bóg-Stwórca stoi za wielkimi żywiołami przyrody. To On przecież wszystko stworzył i cała harmonia w przyrodzie jest Jego genialnym dziełem. Natomiast wszelkie anomalie i coraz bardziej gwałtowne zjawiska pogodowe, to przecież efekt rabunkowej i bezmyślnej eksploatacji naszej planety przez człowieka. Zatruliśmy i nadal zatruwamy nasze środowisko, toniemy w milionach ton śmieci oraz nieulegających rozkładowi odpadów, by na miliardach foliowych toreb obecnych wszędzie poprzestać. 

Tak to już zwykle jest, że kiedy jako ludzie wiemy lepiej i poprawiamy naszego Stwórcę, wtedy dzieją się zazwyczaj rzeczy złe i działające na naszą niekorzyść. Jaka więc czeka nas przyszłość? Czy nasi następcy będą mieli nadal czym oddychać i nadal oglądać cuda Bożego stworzenia, jak nam jeszcze to jest dane, wszak żyjemy w otoczeniu stosunkowo mało skażonym przez człowieka?

Byłem ostatnio tydzień w malowniczych i łagodnych górach na Ziemi Kłodzkiej w południowo-zachodnim zakątku naszego kraju. Cóż za widoki na zalesionych górskich stokach, jakie powietrze, jakie zapachy natury nieskażonej przez człowieka. Szum górskiej rzeczki nieopodal koił emocje i nastrajał do głębokiej wdzięczności Panu Bogu za to, co On sam stworzył i co jest takie piękne. Czyż nie tęsknimy za takim powrotem do natury? Jakże współczuję wszystkim tym, którzy na co dzień żyją w betonowych blokowiskach i czasem całymi miesiącami nie widzą tak pięknych widoków. Nie trzeba jechać do Szwajcarii czy Nowej Zelandii – by piękno stworzone ręką Boga podziwiać w zachwycie i wdzięczności w sercu.

Wracając zaś do gwałtownych zjawisk pogodowych, które niestety coraz bardziej się nasilają, jesteśmy skłonni tłumaczyć je ociepleniem klimatu, dziurą ozonową lub zmianami na Słońcu i temu podobnymi teoriami. Kiedy zaś słyszę potężne grzmoty lub gwałtowne porywy wiatru, czasem zadaję sobie pytanie: A może to są objawy gniewu Boga na ludzi, którzy tak często i tak obcesowo zapominają o Nim lub Go ignorują? 

Zdaję sobie sprawę, że kataklizmy pogodowe dotykają różnych ludzi i wydaje się nam, że losowo i przypadkowo rujnują dorobek życia zarówno tych, co są bogobojni, jak i tych, którzy Boga usunęli na trwale ze swojego życia i myślenia. Mam jednak nieodparte wrażenie, że nie bierzemy na serio Bożych ostrzeżeń, a przecież dajemy Stwórcy tak wiele powodów, by się na nas gniewał.

Tymczasem dzisiaj słyszymy z wielu kazalnic i ambon, że Bóg jest dobry, kocha nas wszystkich bez wyjątku, jest cierpliwy i miłosierny i że w ogóle nie powinien – a może i nie ma powodu – by się na nas gniewać. Nie jesteśmy przecież tacy najgorsi. Nie jest to jednak pełna prawda zarówno o Bogu, jak i o nas. Nasz Ojciec w niebie jest Bogiem sprawiedliwym i nie toleruje wszelkiego zła, a szczególnie lekceważenia Go. Dlatego ma prawo i ma potężną moc, by okazać ją na dowód, że nie jest usatysfakcjonowany naszym sposobem życia i naszą religijnością.

Wielu chrześcijanom brakuje bojaźni Bożej, respektu i głębokiego szacunku do Tego, w którego rękach są wszystkie żywioły tego świata. Gdyby chciał, mógłby jednym zdmuchnięciem zmieść nas z powierzchni ziemi i zetrzeć na proch, a jeśli tego nie robi, to tylko dlatego, że cierpliwie czeka na nasze opamiętanie i powrót do pełnej poddania oraz posłuszeństwa postawy z naszej strony.

Traktujmy poważnie Boże ostrzeżenia, także te płynące z ekstremalnych zjawisk przyrody. Zobaczmy w nich potęgę Boga i Jego pełne panowanie nad naturą. Mimo wielkich osiągnięć ludzkiego umysłu nadal jesteśmy bezsilni i bezradni wobec zjawisk przyrody, burz, cyklonów, trąb powietrznych i huraganów. Nie jesteśmy w stanie ich powstrzymać ani przewidzieć na przykład wybuchów wulkanów lub trzęsień ziemi. Strzeżmy się więc bezmyślnej arogancji, że oto jesteśmy panami naszych losów i władcami tego świata. Więcej bojaźni i pokory życzę nam wszystkim. A kiedy znowu strasznie zagrzmi, pochylmy głowy przed Panem wszystkich gromów i prośmy Go z pokorą o zachowanie nas od złego, bo tylko On jest w stanie zlitować się nad nami.