Przez wiele ostatnich lat myślałem, że czas konwencjonalnych wojen definitywnie się skończył i w XXI wieku raczej będziemy mieli do czynienia z „wojnami” na płaszczyźnie gospodarczej, albo co najwyżej w cyberprzestrzeni. Miałem prawo tak myśleć, ponieważ przeżyłem na tej ziemi już kawał życia i nie doświadczyłem wojny na własnej skórze. Należę więc do bardzo wyjątkowego pokolenia szczęśliwców, którzy o wojnach czytali w podręcznikach historii, a ich okropności oglądali wyłącznie na filmach historycznych.

Niestety, myliłem się, zresztą nie ja jeden. Wojna na Ukrainie stała się faktem. Tysiące ludzi ucieka dzisiaj przed wojną i śmiercią, a my, Polacy jesteśmy ich najbliższymi sąsiadami. Jak dobrze mieć sąsiada – dobrego i zaufanego – wiedzą o tym wszyscy. Czy w tej godzinie próby okażemy się takimi dobrymi sąsiadami dla naszych bliźnich i braci z Ukrainy? Jak będziemy traktować uchodźców, którzy szukają w naszym kraju ratunku i schronienia? Czy będą dla nas obcymi intruzami, którzy pozbawią nas strefy komfortu, czy też potraktujemy ich jak bliźnich, jak braci, do których wyciągniemy pomocną dłoń i okażemy solidarność w trudnych dla nich chwilach?

Myślę, że mamy prawo poczuć się dumni jako Polacy, że w sposób spontaniczny, żywiołowy i bardzo powszechny tak wielu ludzi włączyło się natychmiast w akcję pomocy ludziom z Ukrainy, którzy napływają masowo do naszego kraju. Wielu z nas, indywidualnie jak i w swoich wspólnotach, pragnie przygotować się na włączenie w to zaszczytne dzieło pomocy cierpiącym i doświadczonym okrutną i niesprawiedliwą wojną. Zwołane w trybie pilnym przez Burmistrza miasta Szczytno spotkanie ludzi dobrej woli, które odbyło się w ostatnią sobotę, było świadectwem tego, że również nasze miasto i jego mieszkańcy oraz władze samorządowe też chcą skoordynować swoje działania i przygotować się na pomoc tym, którzy do nas dotrą – wcześniej czy później.

Jako chrześcijanin i czytelnik Pisma Świętego zacząłem przypominać sobie, co Pan Bóg nakazywał swojemu narodowi wybranemu w odniesieniu do cudzoziemców. I tak w Księdze Wyjścia czytamy: „Cudzoziemca nie będziesz gnębił ani uciskał, sami bowiem byliście cudzoziemcami w Egipcie (…). Wy wiecie, jak wygląda ich życie, bo w Egipcie dzieliliście ich los” (22,21; 23,9). Jeszcze ważniejszy nakaz znajdujemy w Księdze Kapłańskiej, gdzie czytamy: „Cudzoziemca, który zamieszka u was, będziesz traktował tak jak tubylca, tak jak jednego z was. Będziesz go kochał jak samego siebie” (19,34).

Ale to nie wszystko. W ostatniej księdze Tory, czyli w Księdze Powtórzonego Prawa, jest taki oto zapis: „Nie wypaczaj prawa cudzoziemca i sieroty” (24,17a).Chodziło o sprawiedliwe traktowanie i niewypaczanie prawa cudzoziemców, sierot i wdów jako słabszych i pokrzywdzonych przez los. W tej samej księdze Biblii (27,19) jest powiedziane, że przeklęty będzie każdy, kto nagina prawo cudzoziemca, bo jednakowe jest prawo dla Izraelitów jak i dla nich (Wj 12,49 oraz Kpł 24,22).Zaś jeszcze w innym miejscu jest nakaz troski o nich poprzez dzielenie się z nimi plonami pól, sadów i winnic (Pwt 24,19-21).

W kontekście ostatnich wydarzeń na Ukrainie uświadamiamy sobie chyba wszyscy, jak ważne i pilne wyzwanie czeka nas w najbliższych dniach. Nasz sąsiad doświadcza wojny – potrzebuje naszych modlitw, moralnego wsparcia i praktycznej pomocy. Mamy więc okazję okazać miłość bliźniego w praktyce, albo powiedzieć: co mnie to obchodzi, to ich problem. Albo obchodzi na tyle, by troszczyć się wyłącznie o swoje bezpieczeństwo i oby tylko u nas nie było wojny. Takie myślenie jest jednak wysoce niegodziwe!

Tymczasem „Pan strzeże ludzi na obczyźnie” (Ps 146,9a) i dziś chce to zrobić naszymi rękami, jeśli uchodźcy z Ukrainy zawitają do naszego miasta. Mam nadzieję, że nasze serca nie będą obojętne na los ludzi, którzy uciekają przed wojną i śmiercią. Nie chcielibyśmy być przecież na ich miejscu, prawda?

„Świętymi bądźcie, bo ja jestem święty” – mówi Pan Bóg do nas dzisiaj. Napełniajmy się Duchem i okażmy naszą świętość w zupełnie nowym wymiarze, poprzez miłość do cudzoziemców, uciekinierów i uchodźców. Przecież to są nasi bliźni – bracia i siostry w niedoli!

Pomóżmy im, jak to tylko będzie możliwe i módlmy się o pokój dla Ukrainy.

Andrzej Seweryn

andrzej.seweryn@gmail.com

Kiedy przechodzę dość często obok budynku szczycieńskiego sądu, który znajduje się po drugiej stronie ulicy Sienkiewicza, przy której mieści się nasz zabytkowy kościół, mijam się co jakiś czas z panami, którzy kroczą z teczką oraz przewieszoną przez ramię togą sędziowską. Nie mam wątpliwości, że to jakiś pan sędzia zmierzający na rozprawę, a ta toga jest znakiem rozpoznawczym jego profesji i autorytetu.

Podobnie jest z osobami w mundurach. Natychmiast rozpoznajemy i kojarzymy, że ktoś jest wojskowym, ktoś inny marynarzem. Jeszcze inne mundury noszą oficerowie straży pożarnej, a dość charakterystyczne mundury noszą żołnierze amerykańscy, których łatwo rozpoznać na przykład na lotniskach w różnych częściach świata, nie mówiąc o samych Stanach Zjednoczonych.

Kiedy po ulicy kroczy czasem mężczyzna w czarnym uniformie ze srebrnymi guzikami, od razu kojarzymy, że to kominiarz. Zaś mała w swoich rozmiarach koloratka przypięta wokół szyi natychmiast zdradza, że ten ktoś, kto ją założył, jest osobą duchowną. Nie mówię już o szatach liturgicznych, które mówią wyraźnie o tym, jaką funkcję w swoim kościele pełni dany duchowny. 

Jako pastor Kościoła Baptystycznego nigdy nie zakładałem koloratki, bo nie jest to zwyczajem w odniesieniu do duszpasterzy naszego wyznania. Czasami jednak niektórzy nasi pastorzy zakładają koloratki, szczególnie w czasie udzielania pogrzebów czy w czasie wizyt składanych w urzędach lub innych kurtuazyjnych okazjach. Ja osobiście uznałem, że jeżeli ludzie nie zobaczą w moim zachowaniu, sposobie życia, w mojej moralności i etyce, a także we właściwych relacjach z innymi ludźmi, że jestem osobą godną, do której pasuje tytuł pastor, to żadne, choćby najbardziej dostojne szaty nic tu nie pomogą.

Pamiętam, jak w czasie mojej pierwszej pastorskiej posługi w zborze baptystycznym w Białymstoku odwiedzałem chorych w szpitalu. Miałem oczywiście przy sobie legitymację duchownego, ale przychodziłem do szpitala „po cywilnemu”. Nie zapomnę, jak pewnego razu szatniarka w szpitalu krzyknęła do mnie oburzona: A gdzie to idziesz bez fartucha? Odpowiedziałem, że jestem duchownym, więc mogę, bo idę do pacjenta z wizytą duszpasterską. Szatniarka zmierzyła mnie od góry do dołu, a byłem wtedy młodym człowiekiem przed trzydziestką i krzyknęła nie mniej przyjaźnie: Wynocha mi stąd, jaki tam z ciebie duchowny!

Uznałem, że pokazywanie legitymacji duchownego nic tu nie wskóra. Po powrocie do domu zadzwoniłem do zaprzyjaźnionego lekarza i poprosiłem go o podarowanie mi białego fartucha, który położyłem na tylnej półce w aucie. Kiedy potem przyjeżdżałem do szpitala i wchodziłem w białym fartuchu, nikt na mnie nie krzyczał i nie przepędzał, a niektórzy zaczęli mi się nawet kłaniać myśląc zapewne, że jestem lekarzem. Magia munduru – pomyślałem i poczułem się jak ordynator.

Piszę o tym dzisiaj dlatego, że ważna jest nasza rozpoznawalność. Ludzie poznają nas po twarzy, kojarzą nas słysząc nasze imię i nazwisko. Czasem nasz ubiór czy mundur mówi coś o naszej pozycji, profesji czy randze tego, co ten mundur czy szata reprezentuje. To oczywiście zobowiązuje nas do tego, by godnie reprezentować siebie, nie plamić swojego nazwiska, munduru czy szaty. Z drugiej strony, kiedy ktoś występuje „po cywilnemu” czyli bez żadnych oznak swojego prestiżu czy rangi, to nie sposób się domyślić, kim ten ktoś jest, bo wygląda normalnie i zwyczajnie, choć jest to osoba niezwyczajna i wybitna.

Kiedy w Betlejem urodził się Pan Jezus, był zwyczajnym niemowlęciem i dzieckiem prostych ludzi. Choć na polach betlejemskich aniołowie ogłosili prostym pasterzom, że oto dziś w Betlejem urodził się Zbawiciel, Mesjasz i Pan, to jednak nie biła od tego dziecka jakaś święta poświata i nie świeciła nad jego głową święta i złota aureola. Zresztą wszyscy pozostali mieszkańcy Betlejem byli pogrążeni w głębokim śnie i zapewne nie dawali wiary świadectwu prostych pasterzy o tym, co przeżyli tej niezwykłej nocy. Tym bardziej, że Maria z Józefem i nowo narodzonym Jezusem odeszli z tego miejsca, uciekli potem do Egiptu, a po powrocie stamtąd udali się do Nazaretu w Galilei, a więc dość daleko od Betlejem.

Można więc powiedzieć, że Pan Jezus przyszedł na świat niepostrzeżenie, pokornie i cicho, bez rozgłosu. Dopiero 30 lat później będzie o Nim głośno, kiedy zacznie swoją publiczną służbę w imieniu swojego Ojca w niebie. Wtedy postawi ludzi przed wyborem: albo Mną wzgardzicie, albo uznacie Mnie za swojego Zbawiciela i Pana. I tak pozostało aż do dzisiaj. Dla jednych Jezus jest legendą i mitem bez żadnego znaczenia, dla innych zaś Zbawcą i Panem nie tylko naszej doczesności, ale także chwalebnej wieczności. Pomyśl przez chwilę: do jakiej grupy ludzi się zaliczasz?  Życzę błogosławionych świąt – to przecież Jego symboliczne urodziny!

Andrzej Seweryn

andrzej.seweryn@gmail.com