Kiedy w późne, niedzielne popołudnie, które wygląda jak wieczór, zasiadłem do pisania kolejnego felietonu, w Katarze właśnie trwa inauguracyjny mecz rozpoczynający tegoroczne mistrzostwa świata w piłce nożnej, zwane potocznie mundialem. Gospodarze grają z Ekwadorem, a ja zamiast przed telewizorem, siedzę przy komputerze i piszę. Nie oglądałem ceremonii otwarcia tej wielkiej imprezy sportowej, nie oglądam meczu. To trochę dziwne, bo zwykle interesowałem się „mundialowymi” zmaganiami. Oczywiście bez przesady, bo nie jestem uzależniony od futbolu, choć czasem lubię obejrzeć dobry mecz na światowym poziomie. Oglądam zwykle mecze naszej reprezentacji i chyba popatrzę na zmagania naszych orłów z nadzieją, że po wielu latach niepowodzeń tym razem uda im się wyjść z grupy, choć przeciwnicy mocni są.

Mój trochę dziwny tytuł prowokuje was pewnie do zadania pytania: co łączy Katar z katarem?

Otóż, jeśli ktoś choruje na katar, to mówimy zwykle, że jest to objaw infekcji dróg oddechowych i pewnie tej przypadłości będziemy w najbliższych miesiącach doświadczać, jako że mamy czas jesienno-zimowy, sprzyjający przeziębieniom i infekcjom wszelkiej maści. Infekcja więc to stan chorobowy i nienormalny w naszym organizmie. Tymczasem Katar (pisany dużą literą) to małe, ale bardzo bogate państwo arabskie położone we wschodniej części Półwyspu Arabskiego nad Zatoką Perską. Przez najbliższe tygodnie ten kraj będzie gospodarzem największej na świecie piłkarskiej imprezy.

Co jednak ten kraj ma wspólnego z katarem jako infekcją? Otóż zwykle mistrzostwa świata rozgrywane co cztery lata były wielkim sportowym świętem, szczególnie dla kibiców futbolu i swoich reprezentacji narodowych, które wywalczyły sobie wcześniej prawo występu na tym prestiżowym turnieju. Tym razem jednak obecny mundial został już wcześniej „zainfekowany” korupcją, niejasnymi interesami Międzynarodowej Federacji Piłkarskiej (FIFA) z bajecznie bogatymi szejkami, którzy mogli sobie pozwolić na tak silne wpływy w tej organizacji, że przyznano im prawo organizacji piłkarskich mistrzostw świata w 2022 roku, i to jeszcze w środku sezonu ligowego.

Wszystko jakby stanęło na głowie, bardzo wysokie temperatury panujące obecnie w tym regionie nie sprzyjają tej sportowej rywalizacji. Ponadto za wielkie pieniądze zbudowano nowoczesne stadiony będące areną tych mistrzostw, które po mundialu pewnie zarosną trawą, bo kto będzie ich używał w tak małym kraju i do czego, skoro katarska liga piłkarska jest bardzo słaba i rachityczna? No cóż, tak bywało już niejednokrotnie z wieloma obiektami olimpijskimi, które potem porastały trawą i niszczały, kiedy zgasł znicz olimpijski.

Dodatkowe kontrowersje, jeśli chodzi o mundial w Katarze, budzą informacje o tym, jak wielu ludzi straciło życie przy budowie tych obiektów, bo używano często taniej siły roboczej i nie dbano dostatecznie o bezpieczeństwo ludzi pracujących przy budowie tych gigantycznych obiektów sportowych. Ponadto wielu uznanych na świecie sportowców i artystów odmówiło udziału w ceremonii otwarcia z uwagi na nieprzestrzeganie przez ten kraj podstawowych praw człowieka, co również rzuca się cieniem na tym „zainfekowanym” mundialu. Nie jest on takim świętem, jak to bywało na poprzednich mistrzostwach świata, choć i w przeszłości odbywały się już wielkie imprezy sportowe w krajach reżimowych i łamiących prawa człowieka. Ktoś sarkastycznie zażartował, że skoro była już Rosja, obecnie jest Katar, to należy się spodziewać, że przyjdzie w końcu kolej na Koreę Północną. Oby ten sarkazm nie stał się rzeczywistością.

Sport, niestety, upodobnił się do tego grzesznego świata. Już dawno szczytne idee olimpijskie, idee uczciwej rywalizacji sportowców czy czystych sportowych układów przestały obowiązywać. Wielkie pieniądze to zwykle pole do wielkich przekrętów, korupcji, kupowania nie tylko meczów, ale także wielkich imprez sportowych. A chciałoby się odpocząć od polityki – również często brudnej i brutalnej – i zasiąść do oglądania wielkich imprez sportowych z poczuciem, że ta sfera ludzkiej aktywności jest jeszcze wolna od brudów tego świata. To jednak dzisiaj tylko mrzonki i marzenia naiwnych. Świat stał się brutalny i bezwzględny w każdej dziedzinie.

Gdzie zatem szukać czystych reguł, przejrzystości, uczciwości i czystych relacji między ludźmi w makro- i mikroskali? A przecież tęsknimy za tymi wartościami i pragniemy zdrowych relacji oraz przeżywania zbiorowych, pozytywnych emocji, których kiedyś dostarczał nam sport. Cóż więc nam pozostaje? Pogodzić się z tym i przymykać oczy na te przekręty i afery? A może trzeba zbojkotować i nie oglądać takich imprez czy politycznych debat zwaśnionych polityków, jak czynią niektórzy? Ja również mam moralny dylemat, bo straciłem serce do oglądania katarskiego mundialu. Może zrobię wyjątek dla naszej reprezentacji, bo chciałoby się przeżyć coś na kształt euforii z lat 70. i 80. ubiegłego wieku, kiedy nasi piłkarze znaczyli wiele w światowym futbolu i pięli się wysoko w mundialowych rozgrywkach.

Na szczęście mam kościół – wspólnotę ludzi wierzących, do których należę i którym służę. To moja „wyspa wytchnienia” na morzu grzeszności; miejsce, gdzie wszyscy staramy się kierować zasadami Bożymi, a nie brutalnymi regułami tego bezbożnego świata. Nie jesteśmy doskonali, ale modlimy się do Pana Boga o to, abyśmy nie byli „zainfekowani” lecz uczyli się nadal żyć w prawości oraz uczciwości. To nie jest łatwe, ale z Bogiem – naprawdę możliwe i realne!

Andrzej Seweryn

Listopad to w naszej polskiej tradycji miesiąc trudny, nie tylko ze względów pogodowych, bo to chyba często najbardziej ponury miesiąc w roku. Wszystko zaczyna się od zmiany czasu na zimowy, co następuje zwykle w ostatni weekend października, a skutkuje tym, że bardzo szybko robi się ciemno, a wieczory niemiłosiernie się dłużą.

 Już w pierwszych dniach tego miesiąca zdawaliśmy egzamin z naszej pamięci o tych, którzy od nas odeszli, nawiązując tym samym do naszej przeszłości, korzeni, tradycji – a więc naszej tożsamości indywidualnej i zbiorowej. Dziesięć dni później mieliśmy kolejną czerwoną kartkę w naszych kalendarzach – Święto Niepodległości, kiedy trzeba nam co roku zdawać jeszcze trudniejszy dla wielu egzamin z patriotyzmu. Nie są to dla nas łatwe dni i łatwe egzaminy, bo ciągle mamy problemy z tożsamością, poczuciem swojej wartości, zbyt często lekceważymy przeszłość i nie potrafimy umacniać w sobie prawdziwego patriotyzmu, który tak różnie dzisiaj definiujemy i dlatego nie łączy on nas wszystkich razem i nie wzmacnia w nas poczucia narodowej wspólnoty. Szkoda, bardzo szkoda!

Jeszcze nie tak dawno odwiedzaliśmy groby swoich bliskich, którzy odeszli i wspominaliśmy chwile przeżyte razem z nimi, kiedy byli z nami. Może wtedy uświadomiliśmy sobie, że może nie za bardzo ich kochaliśmy i nie ceniliśmy ich obecności wśród nas, kiedy żyli. I znowu przychodziły nam na myśl słowa: „Śpieszmy się kochać ludzi, bo tak szybko odchodzą”.

Uświadomiłem sobie znowu: jak ważna jest rodzina i jak wiele może zrobić każdy z nas – zwyczajnych ludzi – dla dobra swoich bliskich. To wielkie zadanie i jednocześnie wyzwanie, któremu należy za wszelką cenę sprostać w obliczu tak wielu rozbitych rodzin i małżeństw. Żyjemy niestety w czasach, w których zanikają autentyczne więzi, bezpośrednie rozmowy, wspólne obiady spożywane przy jednym rodzinnym stole. Brak nam dzisiaj takich wspaniałych ojców i dziadków, którzy gromadziliby wokół siebie całą rodzinę i uczyli następne pokolenia tak pożądanych wartości, jak uczciwość, szacunek do drugiego człowieka, godne życie, dobrze pojęty patriotyzm czy chrześcijańska wiara. Coraz częściej zadowalają nas wirtualne więzi czy wręcz zamknięcie się w ramce ekranu komputera czy telefonu komórkowego.

Tymczasem potrzebujemy i desperacko tęsknimy za autentyczną więzią, relacją z drugim człowiekiem; za jakąś małą wspólnotą intelektualną czy duchową, z którą moglibyśmy się utożsamić i w której moglibyśmy się otworzyć na innych, by im służyć i dać coś z siebie. A przy tym czuć się bezpiecznie i z większą otuchą w sercu przeżywać razem z innymi ludźmi coraz dłuższe i ciemniejsze jesienne wieczory, niekoniecznie przed ekranem telewizora.

Tak jak wielu z Was – Drodzy Czytelnicy – nie przepadam za listopadem, bo to trudny miesiąc i pełen niełatwych skojarzeń. Dlatego musimy się z tą jesienną szarugą jakoś uporać, dodając sobie nawzajem otuchy i chęci do życia. I nie ulegać mimowolnie kultowi śmierci i umierania, lecz – jako chrześcijanie – raczej i przede wszystkim kultywować życie i jego piękno, wszak jest ono bezcennym i wielkim darem od Boga.

Zwykle czekam więc na te dni przed nami, kiedy ten miesiąc minie i wtedy zaczniemy zapalać lampki i świeczki w naszych domach i w ogródkach, bo będziemy już myśleć o zbliżających się Świętach Bożego Narodzenia. Zaczniemy wtedy słuchać w radiu kolęd różnych narodów, a szczególnie tych naszych polskich, niezapomnianych i pięknych. Zrobi się jaśniej i cieplej, również w naszych sercach, bo jako chrześcijanie będziemy wspominać narodzenie Pana Jezusa – „światłość, która przyszła na świat”. Ale póki co, mamy przed sobą jeszcze dwa tygodnie listopada. Może nie będzie aż tak trudny i pogodowo nieprzyjemny jak zazwyczaj. Jak do tej pory zaskoczył nas w tym roku wyjątkowo ciepłymi dniami i nocami, bez śniegu, pluch i gwałtownych wichur. Mogłoby tak pozostać do końca roku, ale synoptycy zapowiadają, że ta temperaturowa sielanka chyba powoli przestanie nas rozpieszczać.Tak więc nie chcę poddawać się melancholii przemijania i uważam, że listopad świetnie nadaje się na przykład do tego, by posłuchać muzyki Chopina, co jest moim corocznym zwyczajem, czy też przeczytać dobrą książkę (nie horror!), siadając w fotelu i przykrywając się ciepłym kocykiem. Taki właśnie koc elektryczny sprezentowała mojej żonie na urodziny nasza kochana córka, więc i ja czasem z tego ciepełka korzystam. Między innymi w taki sposób staramy się unikać wszelkich depresyjnych nastrojów, ale przede wszystkim czynię to dzięki świadomości, że mam dla kogo żyć i pracować, w kogo wierzyć i kogo kochać. Jest tak wielu ludzi wokół mnie, którym mogę coś dać z siebie. Choćby uśmiech czy ciepłe słowo – prosto z serca, aby wiedzieli, że nie są sami, że są obok nich jeszcze prawdziwi bliźni, a niebo o nich nie zapomniało. I choć martwimy się w tym roku o ogrzewanie naszych mieszkań i domów, to jednak nie zapomnijmy ciepłem swojego serca rozgrzać serca innych ludzi żyjących obok nas, a szczególnie tych, którzy bardzo tego potrzebują. Takich znaleźć nietrudno. Szukajcie, a znajdziecie! Pastor Andrzej Seweryn

Dwa tygodnie temu podzieliłem się z czytelnikami naszego tygodnika felietonem mówiącym o uporze złego serca człowieka. Upór ten może prowadzić do duchowej katastrofy. Tak było w czasach Jeremiasza, tak dzieje się i dzisiaj. Różne są objawy uporu człowieczego serca, ale najpoważniejszym objawem jest opór przed podjęciem Bożego wezwania człowieka do przyjęcia zbawienia, które oferuje nam Stwórca, a które Pan Jezus ubrał w słowa zachęty: „Pójdź za mną”. Mamy bowiem na świecie i w naszym kraju wielu chrześcijan, ale ilu z nas w pełni świadomie i konsekwentnie podąża śladami Jezusa, a więc naśladuje styl Jego godnego życia i pięknej nauki, którą głosił tym, którzy chcieli Go słuchać?

Kiedy zagłębimy się w lekturę czterech ewangelii, to wówczas natkniemy się na tych, którzy pozytywnie zareagowali na propozycję Jezusa i poszli za Nim bez zastrzeżeń. Takimi ludźmi byli z pewnością dwaj bracia rybacy: Szymon – później nazwany przez Jezusa Piotrem – i Andrzej (Mt 4,18-20), którzy wcześniej byli uczniami Jana Chrzciciela, ale pozostawili go i poszli za Tym, którego ich dotychczasowy mentor duchowy nazwał Barankiem Bożym, który gładzi grzechy świata (J 1,29). Podobnie postąpili kolejni dwaj bracia i również rybacy – Jakub j Jan, którzy natychmiast porzucili swoją pracę, łodzie i sieci, a nawet zostawili ojca, a także obfity połów ryb, które razem z Piotrem i Andrzejem złowili – jak podaje Ewangelia świętego Łukasza (5,11). Tak samo zachował się celnik Lewi, później nazwany Mateuszem (Mt 9,9) oraz Filip (J 1,43-45). Oni także spontanicznie i natychmiast odpowiedzieli na wezwanie Jezusa i poszli za Nim. Stali się Jego uczniami, naśladowcami, a potem ich Mistrz nazwał ich apostołami.

Pozytywna odpowiedź na powołanie Jezusa, by pójść za Nim w każdym przypadku była czymś niezwykłym i mistycznym. To była radykalna i odważna decyzja tych ludzi, których Jezus nie przymuszał, ani nie szarpał za klapy. Nie krzyczał, ani nie używał żadnych socjotechnicznych sztuczek i nie obiecywał im żadnych profitów, lecz użył prostych słów: „Chodź za Mną” – i ludzie szli w ciemno, z wiarą i ufnością, że dokonali najwspanialszego wyboru. Jest to niezwykłe zjawisko duchowe polegające na tym, że sam Ojciec Niebieski pociąga człowieka do Jezusa, który wyraźnie oświadczył: „Nikt nie może przyjść do Mnie, jeśli go nie pociągnie Ojciec, który Mnie posłał” (J 6,44).

Byli jednak niestety i tacy, którzy nie odpowiadali pozytywnie na zaproszenie Jezusa. Trzech takich ludzi spotykamy w 9. rozdziale Ewangelii świętego Łukasza (9,57-62). Pierwszy z nich sam zadeklarował, że pójdzie za Jezusem wszędzie, ale nie był świadom wyrzeczeń i kosztu naśladowania Mistrza. Zapewne liczył na jakieś przywileje i korzyści, skoro Jezus go uprzedził powiadając, że nawet ptaki mają swoje gniazda, ale On jest bezdomnym Nauczycielem, który nie ma gdzie skłonić głowy. Drugi został wezwany przez Jezusa, ale najpierw chciał odejść od Jezusa, by pogrzebać ojca (w. 59-60). Sprawy ważne i szczególnie pilne stają się często przeszkodą i barierą dla wielu, którzy nie idą za Jezusem jako chrześcijanie, bo teraz praca jest ważniejsza i pilniejsza, kariera, wychowanie dzieci, zdobywanie pieniędzy i wiele innych, pilnych spraw, które stają się ważniejsze od mojej osobistej relacji z Bogiem. Albo więź emocjonalna i presja bliskich, które stanęły na przeszkodzie temu trzeciemu człowiekowi z ewangelii, który chciał najpierw pożegnać się z najbliższymi, a potem pójść za Jezusem. To nieszczęsne w tym kontekście słowo „najpierw” odwiodło niejednego od pójścia w ślady Zbawiciela, który podsumował to smutne spotkanie z trzema ludźmi słowami (w. 62), że kto ogląda się za siebie, nie nadaje się do Królestwa Bożego!

Jest wiele innych przyczyn opisanych w Nowym Testamencie, że ludzie nie chcieli naśladować Jezusa. Na przykład bogaty młodzieniec (Mt 19,16-22), dla którego barierą był majątek, ważniejszy od troski o biednych, a także od zbawienia, o które pytał Jezusa. Z kolei Samarytanie z pewnej wioski (Łk 9,51-53) również nie przyjęli Jezusa nawet na noc, bo kierowali się uprzedzeniami religijnymi. Skoro idzie do Jerozolimy czcić Boga, a my mamy swoje miejsce na górze Gerazim, więc Jego noga nie postanie wśród nas. Inny znawca Prawa (Mr 12,32-34a) egzaminował Jezusa, oceniał słuszność Jego wypowiedzi jako komentator, wyciągał właściwe wnioski, był mądry, a jednak Jezus rzekł do niego: „Niedaleko jesteś od Królestwa Bożego”. Czego mu brakowało? Wiary i poddania swego życia Jezusowi! Poczucie wyższości i znajomość Prawa wyparły Jezusa z serca tego człowieka!

Bardzo smutny epizod znajdujemy w Ewangelii świętego Jana (6,60 i 66), gdzie grupa uczniów odeszła od Jezusa, bo Jego nauka okazała się zbyt „twarda” – niezrozumiała, wymagająca myślenia i w ich mniemaniu zdecydowanie za trudna do zastosowania. To musiało bardzo zaboleć, skoro Jezus zapytał pozostałych dwunastu uczniów: „Czy wy też chcecie odejść? Na szczęście Piotr odpowiedział: Panie, do kogo pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego. My zaś uwierzyliśmy i jesteśmy pewni, że Ty jesteś Chrystusem, Świętym Bożym” (J6,68b-69).

Jaki wniosek wypływa z moich dzisiejszych rozważań? Otóż każdy człowiek, kto nie odpowiada na Boże powołanie do poddania życia Jezusowi, traci tym samym zbawienie i życie wieczne! To najtragiczniejsza i nieodwracalna, wieczna strata człowieka! Szczególnie dla tych, którzy są blisko, ale w końcu wycofują się i nie podejmują tej najważniejszej decyzji w życiu! Warto zatem zweryfikować swoje chrześcijaństwo. Czy jest ono już tylko martwą doktryną okraszoną liturgicznymi gestami i tradycją ojców, której już nawet nie praktykuję serio, a Bóg i Jezus są bardzo daleko od mojego serca i na obrzeżach mojego zagonionego życia? Jeśli nawet tak jest, to usłysz dzisiaj ponowne, Jezusowe zaproszenie: „Pójdź za Mną”.

Andrzej Seweryn

Kasztany co prawda jeszcze nie kwitną, ale matura trwa i kolejne pokolenie młodych ludzi zdaje tzw. egzamin dojrzałości. Co prawda do tej dojrzałości trzeba im będzie dojść przez kolejne lata, ale jest to niewątpliwie ważny moment w życiu młodych ludzi i bardzo wyjątkowy. Choćby z tego powodu, że młodzi maturzyści zakładają garnitury, białe koszule i krawaty, o których zapomną na długo, chyba że zaczną pracować w korporacjach i trzeba będzie zamienić się w pracy w krawaciarzy.

Mimo, że od mojej matury minęły wieki, wciąż pamiętam te egzaminy z języka polskiego, matematyki i historii, które zaliczyłem powyżej moich oczekiwań i możliwości. Używam świadomie słowa „powyżej”, ponieważ muszę wyznać z dumą, że choć jestem humanistą, to mam na świadectwie maturalnym czwórkę z matematyki, co mi się wcześniej nie zdarzało. Pewnie ktoś zacznie mnie podejrzewać, że ściągałem, ale mój matematyczny sukces zawdzięczam koleżance z liceum, która maglowała mnie z tego przedmiotu przez całą klasę maturalną.

Minęło trochę lat i przyszło nam jako rodzicom zdawać z żoną matury naszych synów i córki, które z nie mniejszym strachem zaliczyliśmy jednak pomyślnie. Dziś oni sami są już dostatecznie dorośli i mądrzy, by uznać, że osiągnęli dojrzałość i życiową mądrość. Czy dojście do dojrzałości zajęło im mniej czasu niż mnie? – nie jestem w stanie odpowiedzieć. Ważne, że od jakiegoś czasu gadają coraz bardziej do rzeczy, a nawet coraz częściej mówimy jednym głosem! Alleluja – warto było cierpliwie na to czekać!

W tym kontekście rodzi się pytanie: kiedy właściwie człowiek staje się dojrzały? Wtedy, kiedy kończy osiemnaście lat, wyrabia sobie dowód osobisty i osiąga pełną zdolność do czynności prawnych – jak mawiają prawnicy? A może dopiero wtedy, kiedy zda pomyślnie egzamin dojrzałości, co, jak sama nazwa wskazuje, daję ten upragniony bilet wstępu do dorosłości?

Obserwując życie i historie różnych ludzi możemy stwierdzić, że bardzo trudno jest odpowiedzieć na to pytanie. Dzieje się bowiem tak, że niektórzy osiągają tę dojrzałość wcześniej, a inni później. Są też i tacy, którzy nie osiągają jej nigdy, bo są nieudacznikami życiowymi, żyją beztrosko i za cudze pieniądze, są lekkoduchami i ludźmi nieodpowiedzialnymi. Nie chcą się uczyć na cudzych błędach, nie uczą się zresztą niczego, bo sami wiedzą najlepiej, a swoje prymitywne często poglądy uporczywie narzucają innym. Takie duże dzieci – powiadamy często.

Myślę, że podobnie jest w życiu duchowym chrześcijanina. Jedni z nas robią widoczne postępy duchowe, rozwijają się, dojrzewają i dorośleją w swojej relacji z Bogiem oraz w praktykowanej na co dzień pobożności. Inni zaś są bardzo słabi duchowo, niedojrzali, prymitywni w postrzeganiu Boga i siebie samego. Nie inwestują w swój duchowy rozwój i są również takimi dużymi, duchowymi dziećmi.

Takie zjawisko istniało zawsze wśród chrześcijan, skoro autor nowotestamentowego Listu do Hebrajczyków napisał do adresatów, że oni powinni być już nauczycielami dla innych, a tymczasem są ciągle jeszcze niemowlętami w wierze i potrzebują duchowego mleka, czyli uczenia ich podstawowych zasad wiary. Nadal nie potrafili pójść dalej i wyżej w swojej duchowości (zob. Hbr 5,11-14). Dlaczego byli tak niedojrzali w wierze? Otóż dlatego, że byli „ociężali w słuchaniu” (w. 11). Prosta odpowiedź i jakże trafna diagnoza.

Kiedy młody człowiek – uczeń czy student – nie słucha swoich nauczycieli i profesorów, nie przykłada się do nauki i lekceważy sobie wszystko oraz wszystkich, wtedy staje się niedojrzały i nieporadny życiowo, co kończy się wieloma błędami, porażkami i kłopotami w życiu. Podobnie w życiu duchowym: kiedy ktoś nie słucha Boga, lekceważy Jego natchnione Słowo, nie bierze sobie do serca kazań, napomnień i nauki słyszanej w kościele czy w domu, wtedy staje się duchowo niedojrzały, nieporadny i zeświecczały. Nadal pozostaje niedorozwiniętym duchowym kaleką, który ciągle upada, powtarza grzechy, jest zniewolony przez różne uzależnienia, ulega pokusom i boleśnie upada. Nie bądźmy zatem duchowymi niemowlętami, ale dążmy do duchowej dojrzałości, bo bez niej zginiemy wcześniej czy później! Oby tak się nie stało!

Andrzej Seweryn

(andrzej.seweryn@gmail.com)

W tym roku chrześcijanie obrządku wschodniego obchodzili Wielkanoc tydzień później. Kiedy więc piszę te słowa (a jest poniedziałkowy wieczór), uchodźcy z Ukrainy obchodzą nadal to święto – pamiątkę zmartwychwstania Jezusa, bo celebrują je aż trzy dni. Kiedy zaś my wcześniej obchodziliśmy te święta, niektórzy z nich odwiedzili nasz kościół w Szczytnie, dzieląc z nami te szczególne chwile.

Mając jednak na uwadze ich tradycję, postanowiliśmy uszanować ją i razem z nimi przeżyć to najważniejsze święto chrześcijaństwa jeszcze raz. Najpierw w poprzedni piątek wybrałem się do naszego kościelnego Ośrodka Katechetycznego w Świętajnie, gdzie od jakiegoś już czasu gościmy grupę 40 osób z Ukrainy, by razem z nimi obchodzić tzw. Wielki Piątek. Wspominaliśmy wydarzenia związane z męczeństwem i śmiercią naszego Zbawiciela, czytając odpowiednie fragmenty z Ewangelii. Nasi przyjaciele z Ukrainy śpiewali też pieśni napisane na tę okoliczność, wspólnie modliliśmy się i przeżywaliśmy Wieczerzę Pańską. To był dla nich bardzo szczególny czas, jako że wyrwani zostali nie tylko ze swoich domów, mieszkań czy gospodarstw i musieli uciekać przed wojną, ale zostali także pozbawieni duchowej wspólnoty w swoich kościołach i zborach, z których pochodzą. 

Również z tego samego powodu zaproponowaliśmy, aby w naszym baptystycznym kościele w Szczytnie mogło odbyć się wielkanocne nabożeństwo międzywyznaniowe, na które zaprosiliśmy Ukraińców nie tylko z samego Szczytna, ale także z okolicy. To było pierwsze takie nabożeństwo w języku ukraińskim, jakie odbyło się w naszym mieście, a na które przybyło około 50 osób. Nabożeństwo poprowadził i Słowem Bożym usłużył duszpasterz Ivan Krasnoszapka z Ukrainy, który pracuje z uchodźcami w naszym ośrodku kościelnym w Świętajnie. Ja również miałem przywilej powitać ich wszystkich w naszym kościele jako mile widzianych gości i przyjaciół, a także mogłem podzielić się Słowem Bożym na temat konsekwencji przyjęcia lub nie przyjęcia prawdy o zmartwychwstaniu Jezusa.

Zachęciłem obecnych Ukraińców do tego, by zechcieli skorzystać z okazji do uczestniczenia w takich nabożeństwach w kolejne niedziele. Chcemy bowiem udostępniać nasz kościół przy ulicy Sienkiewicza 3 w każdą niedzielę od godziny 13.00 na otwarte dla wszystkich chrześcijan z Ukrainy nabożeństwa międzywyznaniowe. Oni wszyscy przecież potrzebują również, a może przede wszystkim, duchowej pomocy i wsparcia. Właśnie teraz! Dlatego też pragniemy, aby nasz kościół stał się dla nich domem modlitwy, duchowego wsparcia oraz duchowej wspólnoty ze swoimi rodakami – tak mocno doświadczonymi przez okrucieństwo wojny toczącej się w ich ziemskiej ojczyźnie. Zapewniałem ich, że nie zamierzamy kogokolwiek z nich indoktrynować czy wcielać do naszego kościoła, bo szanujemy ich wolność sumienia i wyznania. W tej trudnej dla nich sytuacji jako uciekinierów nie ma znaczenia, z jakiego kościoła ktoś się wywodzi. Wyrwani ze swojego kraju, religii i kultury – teraz potrzebują być razem w modlitwie o pokój dla Ukrainy i o zaprzestanie tej okrutnej wojny, a my chcemy im pomóc i być razem z nimi w tej godzinie próby i życiowego doświadczenia.

W czasie tego nabożeństwa śpiewano pieśni w ich języku, dzieci mówiły wiersze i deklamacje. Największe wrażenie i wzruszenie wywołała jednak w moim sercu pieśń-modlitwa o ich umiłowany kraj – Ukrainę, o błogosławieństwo i pokój dla niej. To było bardzo poruszające i wymowne – w kontekście tego, co razem z nimi obecnie przeżywamy. Również ich gorące modlitwy o to, by Pan Bóg położył kres tej niesprawiedliwej wojnie i tym codziennym, jakże tragicznym doniesieniom zza naszej wschodniej granicy.

Dlatego też wyjątkowo mocno i przejmująco brzmiało wielokrotnie powtarzane przez nich wielkanocne zawołanie: „Christos woskres” („Chrystus zmartwychwstał”), które nam chrześcijanom przypomina o nadziei naszego zmartwychwstania i wiecznego życia, które obiecał nam sam Pan Jezus Chrystus. Ta silna nadzieja i wiara prowadzą nas poza grób i śmierć. Jestem Panu Bogu bardzo wdzięczny, że tę wiarę mogliśmy dzielić razem z nimi. Niech nasz Stwórca ma ich wszystkich w swojej opiece i niech okaże swoje miłosierdzie oraz wsparcie cierpiącej Ukrainie! Boże, dopomóż!

Andrzej Seweryn

andrzej.seweryn@gmail.com